บทความ:

เวทีความคิด ตอน: สมมุติมายา เป้าหมายคุณค่า

โดย อาจารย์สู่ดิน ชาวหินฟ้า

คราวที่แล้ว ใครรู้สึกถูกด่า ก็คงจะปรับตัวเสียใหม่ คิดใหม่ ให้เป็นคนทันสมัย อย่าให้ตกอยู่ในยุคมายานานเกินไป

สมมติมายา-สาระสัจจะ

ใครอวดอ้าง แข่งขัน ในความ
เล็ก – ใหญ่
จน – รวย
สวย – ขี้เหล่
นั้น...เป็นเพียงสมสมติมายา
แต่...
การค้นหา ยอมรับ และเปิดเผย ในความ:
-โง่
-ผิดพลาด
-ขี้ขลาด และ
-พ่ายแพ้
ของตนเอง นี่สิ...เป็นสาระสัจจะจริง
ที่มีคุณค่า มีความหมาย และเป็นศักดิ์ศรีแห่งปริญญา

คุณจะยิ่งใหญ่แค่ไหนเชียว
ประเดี๋ยวเดียว คุณก็เล็กกว่าโลง!

ยอมโง่ – หน้าแตก แล้วสบายใจ ดีกว่า...
อวดฉลาด – แบกอัตตาแล้ว ทุกข์อึดอัด เป็นบ้า

      จะเป็นมหาบัณฑิตที่มีคุณค่า ต้องรู้จักค้นหาและกล้าเปิดเผย ยอมรับความจริง 4 อย่างของตัวเองให้ได้ คือ โง่ ผิดพลาด ขี้ขลาด และพ่ายแพ้
ถ้ายอมรับว่าตัวเอง โง่ ก็เป็นความกล้าหาญทางปัญญา
ถ้ายอมรับว่าตัวเอง ผิดพลาด ก็เป็นความกล้าหาญที่น่าเคารพ
ถ้ายอมรับว่าตัวเอง ขี้ขลาด ก็เป็นความกล้าหาญที่น่ารัก
และถ้ายอมรับว่าตัวเอง แพ้ ก็เป็นความกล้าหาญสูงสุดยอด ซึ่งเป็นความกล้าหาญของยอดนักรบ และเป็นความยิ่งใหญ่ที่แท้จริงของผู้ชนะ (เพราะ สิ่งที่ผู้ชนะ ทำไม่ได้เลย คือ การเป็นผู้แพ้)

เงิน ซื้อวัตถุได้ทุกสิ่ง แม้กระทั่งความเป็นคน และศักดิ์ศรี
แต่....
เงิน ไม่สามารถซื้อ “ความฉลาด” “น้ำใจ” “ความศรัทธา” จากเหล่านักปราชญ์ได้
ฉันใด....
ความเย่อหยิ่ง และ อวดรู้ ก็ไม่สามารถสอบผ่าน ไปเป็นบัณฑิต มหาบัณฑิต และ ปราชญ์
กับเขาได้
ดังนั้น....
จงสร้าง “คุณค่า” ให้แก่ตัวเอง ด้วยการเป็นผู้มี “ความอ่อนน้อม ถ่อมตน” และ จงสร้าง
“บารมี” ให้แก่ตัวเอง ด้วยการเป็นผู้มี “ความเมตตา” เถิด.

เป้าหมายของ การเรียน คือ ความรู้
เป้าหมายของ ครู คือ ความรู้รอบ
เป้าหมายของ การสอบ คือ คะแนนดี
เป้าหมายของ กฎุมพี คือ กำไร
เป้าหมายของ โลกวิสัย คือ การเสพสุข
เป้าหมายของ คนคุก คือ อิสระ
เป้าหมายของ พระ คือ ศีล-สมาธิ-ปัญญา
เป้าหมายของ เทวดา คือ เสพสวรรค์
เป้าหมายของ พระอรหันต์ คือ ทรงวิมุตติ
เป้าหมายของ ที่สุด คือ นิพพาน
การเกิด-ดับ ของ จักวาร (universe) เป็น อนันตกาล.

      ลองถามตัวคุณเองซิว่า เป้าหมายของคุณ อยู่ที่ไหน ระหว่าง จักวาลที่กว้างใหญ่ไพศาล และ ดอกหญ้าที่ดูต่ำต้อย

      ดอกหญ้า แห่งความพอเพียง

      แม้เป็นเพียง ดอกหญ้า ด้วยค่านัก
ไม่สูงศักดิ์ เทียมเท่า เหล่าพฤกษา
ยอมให้คน เหยียบย่ำ หนำอุรา
ด้อยราคา น้อยคุณค่า น่าช้ำใจ

ถึงเป็นเพียง ต้นหญ้า ก็อารี
มวลชีวี ล้วนมีค่า ได้อาศัย
ปกป้องแดด แผดเผา ราวเปลวไฟ
แผ่นดินให้ ชุ่มชื่น ผืนพนา

อย่าดูหมิ่น คนสิ้นทรัพย์ ไม่นับญาติ
ด่วนตัดขาด มิอาจ ปรารถนา
เป็นคนจน แต่ใจ สูงเสียดฟ้า
เป็นดอกหญ้า ฟ้าสิซึ้ง ตรึงหทัย

ก็เป็นเพียง ต้นหญ้า รู้ค่าตน
แม้นได้เกิด เป็นคน พ้นเหลวไหล
คือ "ไม่พัก ไม่เพียร ไม่อาลัย"
ทำดีไป ให้โลกรู้ "อยู่พอเพียง".

(สู่ดิน 27 มิ.ย. 2549)

[กลับไปหน้าสารบัญ บทความ หนังสือเล่ม ร้อยกรอง บทเพลง]

 SUDIN CHAOHINFA, igoodmedia.net : Administration and Producer
Copyright © 2010-2016 intelligence good media homeschool.
All rights reserved. me@igoodmedia.net