หน้าแรก - ชุมชน คนคิดดีวรรณกรรม - วิชาการ - บทความ เรื่องสั้น ร้อยกรอง เพลงภาพยนตร์ - บทภาพยนตร์ ภาพยนตร์ตัวอย่าง วิดีโอ มิวสิควิดีโอ
นิเทศศาสตร์ - วิชาเรียน บรรยาย ตำรา เอกสารการเรียน สื่อการเรียน ถาม ตอบ

 

ภาคที่ 3
รักนิรันดร์ ฝันเป็นจริง

บทที่ 24  ชีวิตใหม่ ใจกลางมหานคร

ตอนที่ 82

เพื่อนรัก

ตอนที่แล้ว ... ตอนที่ 81/105

 

เอื้อย กับ โสนน้อย วิ่งหนีกลุ่มคนร้าย ไปตามซอกซอยต่างๆ เพื่อให้ถึงจุดนัดหมายโดยเร็ว. แต่เพราะไม่ชำนาญทาง อีกทั้ง กลุ่มคนร้าย วิ่งไล่ตามมาติดๆ. ไม่ต่างอะไรกับเสือล่ากวาง. พวกนักล่าคิดว่า สักประเดี๋ยวเหยื่อก็คงหมดแรงเอง.

 

แต่นักล่าคาดการณ์ผิด, เหยื่อไม่หมดแรง เพียงแต่หลงทาง. โสนน้อย เอื้อย มารู้ตัวอีกที ก็ออกมาอยู่กลางที่โล่ง คล้ายสุสานรถเก่า. ท้องฟ้ามืดคลื้ม ทำให้ทัศนวิสัยบริเวณนั้นแย่ แต่กลับเป็นยุทธภูมิที่ดี เหมาะในการหลบซ่อน และการตอบโต้เอาคืนพวกคนร้าย ที่มีจำนวนมากกว่า.

 

เอื้อย กับ โสนน้อย ตัดสินใจปักหลักสู้ที่นี่. เอื้อย เห็นพวกนักล่าก่อน 3 คน พร้อมด้วยถุงใบใหญ่ในมือของเธอ.

 

แม้ว่าช่วงสี่ห้าปีที่ผ่านมา เธอสองคน จะห่างว่างเว้นจากกิจกรรมเสี่ยงอันตราย แต่สัญชาติญาณการป้องกันตัวและการต่อสู้ ยังอยู่ในสายเลือด.

 

ภาพเหตุการณ์ในอดีต ผุดขึ้นเตือนความจำ เมื่อครั้งฝ่าวงล้อมพวกทหาร พร้อมกับเพื่อนๆ หนีออกมาจากเมืองพันธุรัฐ. ตอนนั้นพวกเธออายุแค่ 12 ปี และก็ทำสำเร็จ. ครั้งล่าสุด ตอนมีเรื่องชกต่อยกับเสริฐ ลูกกำนันทรง ในงานวัด.

“พวกมัน คิดจะจับเราสองคนเป็นๆ” โสนน้อย กระซิบ.

“คงจะเอาไปทำหมูย่างมั๊ง!” เอื้อย กระเซ้าเพื่อน เพื่อให้บรรยายผ่อนคลาย.

 

โสนน้อย ชักมีดดาบคู่กายสีเงิน ที่ซ่อนอยู่ในกระเป๋าออกมา ยาวฟุตเศษ. เอื้อย ลากเอาหน้าไม้กลคู่ชีพ ที่เธอเก็บรักษามันไว้อย่างดี เมื่อเจ็ดปีก่อน ออกมาจากกระเป๋า พร้อมลูกดอกเล็กๆ แต่มีพิษสงร้ายกาจ บรรจุในกระบอกกลมใต้แท่นยิง.

 

“นี่ถ้าเด็กแพรวา เห็นมันเข้า คงจะอ้อนขอแน่ๆ” โสนน้อย พูดแกมล้อ “ถ้าเจอลูกอ้อนเข้าจริงๆ เธอจะกล้าให้ไหม๊ล่ะ?”

“นี่แหละคือเหตุผลว่า ทำไมต้องซ่อนไอ้นี่ไว้ ไม่ให้ใครเห็น”

“แต่ไม่รู้ว่า จะซ่อนมันไว้ ไม่ให้สิงห์รู้ ไปได้นานแค่ไหน นี่ซิ คือปัญหาละ”

 

เอื้อย โสนน้อย ส่งยิ้มเป็นกำลังใจให้แก่กัน ก่อนวางแผน เก็บคนร้าย 3 คนนี่ให้ได้ก่อน, ก่อนที่อีกพวกจะตามมาทัน และจะต้องทำให้เสร็จ ก่อนที่เม็ดฝนจะกระหน่ำลงมา.

 

เอื้อย ปล่อยลูกดอกออกไป 3 ดอก, ดอกแรกประสงค์ให้ตาย ส่วนอีก 2 ดอก แค่บาดเจ็บ. โสนน้อย ฉวยโอกาส วิ่งไปเอาท่อนไม้ที่วางอยู่ใกล้ๆ หวังทุบที่หัวให้สลบ แต่สองคนนั่นต่อสู้ ทั้งๆ ที่ยังเจ็บ. เธอไม่มีทางเลือก และไม่อยากให้ยืดเยื้อ, คว้าดาบทิ่มเข้าที่หน้าอกล้มฟุบลงไป. ส่วนอีกคนบาดเจ็บที่ต้นขา พูดร้องขอชีวิต. เอื้อย ตามมาทัน คว้าเศษสายไฟฟ้าเก่าๆ มัดขามัดมือไม่ให้มันดิ้น, โสนน้อย ดึงเอาเศษผ้าอุดกะพุ้งแก้ม และมัดปากมันไว้ไม่ให้พูด. จากนั้น ก็ลากคนร้ายที่กำลังบาดเจ็บ เข้าไปยัดไว้ในถุงผ้าสีน้ำตาล ที่พวกคนร้ายถือมา. เสร็จแล้ว ลากไปวางที่ตรงกลางแยก, กะว่า พวกที่เหลือกำลังตามมา ต้องเจอถุงนี่.

 

ไม่นาน พวกคนร้ายก็แห่กันมาเป็นฝูงราว 10 คน. คนแรกที่มาถึง ตะโกนบอกพวกเพื่อนๆ ของมัน ให้มาดูสิ่งที่อยู่ในถุง ซึ่งกำลังดิ้นขลุกขลัก ท่ามกลางสายฝนที่เทกระหน่ำลงมา.

 

“เฮ้ย! จับได้แล้ว แต่ทำไมมีแค่คนเดียววะ”

เสียงของพวกมันคนหนึ่ง พูดขึ้น.

“ไอ้สามตัว มันหายหัวไปไหน เอามาทิ้งที่นี่ได้ไง”

 

สมุนคนหนึ่งของพวกคนร้าย รีบเปิดถุงออกดู. แสดงอาการตกใจ, เหตุการณ์น่าจะไม่ดี. เขาโมโหจัด เมื่อรู้ว่าคนที่อยู่ในถุงเป็นพวกเดียวกัน, และมันก็ยิ่งโมโหหนักขึ้น เมื่อมีเสียงตะโกนของเพื่อนสมุนอีกคน บอกว่า พบศพพวกเดียวกันอีก 2 ศพ. เขาจึงตะโกนให้พรรคพวกแยกย้ายกัน ออกค้นหาเหยื่อ อย่าให้รอดไปได้.

 

สองสาวรู้ดีว่า การเผชิญหน้ากับกลุ่มคนพวกนี้โดยตรง มีแต่จะเสียเปรียบ. เอื้อย ไม่รอให้เสียเวลามากไปกว่านี้ ฉวยโอกาสที่พวกนักล่า แสดงตัวในที่โล่ง, ยิงลูกดอกที่เหลืออยู่ เก็บศัตรูทีละคน ทีละคน, ขณะที่ พวกเขาก็ตอบโต้ด้วยกระสุนปืน แบบมั่วๆ. ยิงออกไปแบบไร้เป้าหมาย เหมือนคนบ้าคลั่ง.

 

โสนน้อย เป็นฝ่ายหลอกล่อ โยนสิ่งของให้พวกคนร้ายยิงเป้าล่อ ให้ศัตรูเปิดเผยตัว. เอื้อย ทะยอยเก็บพวกคนร้ายได้ราว 7 คน.

 

เสียงปืนเงียบหายไป คาดว่ากระสุนคงหมดแล้ว.

 

“นับซิ เหลือกี่คน” เอื้อย ถาม.

“ตอนนี้ เห็นสามคน”

 

เอื้อย นัดแนะกับ โสนน้อย ให้รีบถอยออกจากที่ตรงนั้น. แต่พอโผล่หัวลุกขึ้นจากที่ซ่อน คนร้าย 3 คนที่เหลือก็ฉลาดพอ, โผล่ออกมาจากที่ซ่อน สองคนกระโดดถีบ จนเธอสองคนกระเด็นไป. หน้าไม้และมีด หลุดจากมือ. เอื้อย โสนน้อย รีบลุกขึ้น เตรียมปะทะ แบบหนึ่งต่อหนึ่ง, คนร้ายอีกหนึ่งคน คอยยืนดูคุมเชิงอยู่.

 

ฝนก็ตกหนักตลอดเวลา การต่อสู้ยังดำเนินต่อไป ระหว่างหญิงสาวสองคน กับ คนร้ายชายร่างใหญ่กว่า. เอื้อยถูกชก ล้มฟุบลงไปกองกับพื้น หน้าตาบวมปูด. เขาเห็นว่า เอื้อยเริ่มสูญเสียกำลัง จึงกระโดดขึ้นคร่อมบนลำตัว เอามือบีบคอหวังให้ขาดลมหายใจ. โสนน้อย เห็นเพื่อนอยู่ในสถานะเสียเปรียบ จึงล้มตัวไถล เตะด้ามมีดที่พื้น ให้ลื่นไถลไปจนถึงมือของเอื้อย และเอื้อยก็คว้ามีดไว้ได้ทัน แล้วเสียบเข้าที่คอหอยของศัตรู ก่อนที่เธอจะหมดลมหายใจ.

 

เอื้อย รวบรวมสติ พละกำลังเท่าที่มี ผลักศัตรูที่นอนตายคร่อมตัวเธออยู่ออกไปให้พ้น และรีบพยุงตัวลุกขึ้น. เห็นโสนน้อย ตกอยู่ในภาวะเสียเปรียบ เพราะตัวเล็กว่าผู้ชายมาก. เธอพยายามพยุงตัวเดินเซถลา ไปช่วย โสนน้อย. คนร้ายที่ยืนคุมเชิงอยู่เริ่มมีอาการร้อนรน เมื่อเห็นสมุนคนสนิทของเขาถูกฆ่าตาย จึงชักปืนออกมา เล็งปืนไปที่เอื้อย.

 

ก่อนไกปืนลั่น มีบุรุษลึกลับผู้หนึ่ง โผล่มาจากด้านหลัง ฟาดเข้าที่ท้ายถอยด้วยท่อนไม้ พร้อมกับเสียงปืนดังขึ้น

 

ปัง!

 

คนร้ายที่เป็นหัวหน้า ล้มฟุบสลบไป, กระสุนปืนพลาดเป้าไปอย่างหวุดหวิด. คนร้ายที่เหลือเพียงคนเดียว ขณะต่อสู้ติดพันกับ โสนน้อย เห็นว่าขืนสู้ต่อไป คงไม่รอดแน่ จึงรีบวิ่งหนีเอาตัวรอดหายไป.

 

ฟ้าแลบและส่งเสียงคำรามสั่งลา เม็ดฝนก็เริ่มซาลง, บุรุษลึกลับ ร่างสูงกำยำผิวเข้มสีน้ำตาลไหม้ ผมหยิก มีผิวหน้าที่หยาบกร้าน เหมือนคนป่า เดินเข้ามาใกล้ๆ นั่งคุกเข่าลง พิจารณาใบหน้าของ เอื้อย ขณะที่ โสนน้อย ค่อยๆ คลานเข้ามาหา และโอบกอดเพื่อนไว้. ไม่รู้ว่าเขามาดีหรือมาร้ายกันแน่.

 

เขาจ้องมอง เอื้อย กับ โสนน้อย อยู่พักใหญ่ เหมือนกำลังคิดใคร่ครวญบางอย่างอยู่. แล้วเขาก็ยิ้มออกมา ด้วยความดีใจ. อากัปกิริยาที่เขาแสดงออก ราวกับพบญาติที่จากกันไปนาน. เขาพยายามพูดหรือถาม แต่เสียงที่ออกมาจากลำคอ ฟังไม่ได้ศัพท์ จับใจความไม่ได้เลย.

 

เอื้อย กับ โสนน้อย ทำหน้างงๆ ไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูด. คราวนี้เขามองไปบนท้องฟ้า ดูเหมือนเขาจะร้องไห้ ไม่รู้ว่าดีใจหรือเสียใจ. น้ำตากับสายฝนดูมันปนเปกันไปหมด.

 

ภาพความทรงจำในอดีต ผุดขึ้นมาอย่างรวดเร็ว.

เขา กับ เอื้อย โสนน้อย แยกทางกัน เพื่อหลบหนีการตามล่าของ ธนญชัย. ตอนนั้น เขาแค่หวังว่าให้พวกเธอ หนีเอาตัวรอดไปก่อน แล้วค่อยตามหากันภายหลัง. เขาต้องไปช่วย สินสมุทร กับ สุดสาคร ให้หนีออกมาจากคุกนรก ในนครพันธุรัฐให้ได้เสียก่อน. แต่เขาทำไม่สำเร็จ. เขาต้องสูญเสียเพื่อนรัก สินสมุทร กับ สุดสาครไป. แต่ภาระกิจของเขายังมีต่อ, เขารวบรวมกำลังใจขึ้นมาใหม่ เก็บรักษาชีวิตให้รอด แล้วออกตามหาพวกเพื่อนๆ ที่เหลือ จนกระทั่งมาถึงที่นี่.

 

คราวนี้ เขาเจอแล้ว จะไม่ยอมเสียเพื่อนสาวอีกสองคนนี้ เป็นอันขาด. อารมณ์ดีใจสุดซึ้ง อยากจะบอกเพื่อนสาวว่า เขานี่แหละคือ สังข์.

 

สังข์ ในร่างของคนป่า ผมหยิก ตัวดำ โน้มตัวเข้ามาใกล้ๆ อีกครั้ง พร้อมกับยื่นมือเข้ามา เพื่อจะสวมกอดเพื่อนรัก. แต่ เอื้อย กับ โสนน้อย กลับถอยร่นห่างออกไป. เธอกลัวเสียงพูดของเขา อึกอักอยู่ในลำคอ และพวกเธอก็ยังไม่ไว้ใจเขา ภาษามือของเขา ที่จะบอกว่าเขาเป็นใคร ใช้ไม่ได้ผล.

 

“คุณเป็นใคร?”

 

โสนน้อย เป็นฝ่ายถามขึ้นก่อน. คำถามนี้ เสียดแทงหัวใจของเขา จนเจ็บแปลบไปทั่วอก ทำไมเพื่อนๆ จำเขาไม่ได้.

 

“ช่วยพวกเราไว้ทำไม?” เอื้อย ถามซ้ำ.

 

คำถามของ เอื้อย ช่วยคืนสติสัมปชัญญะให้แก่ สังข์ ในร่างของคนป่า พูดไม่เป็นภาษามนุษย์. เขานิ่งไปชั่วครู่ ด้วยความเศร้าใจ. นี่ไม่ใช่ความผิดของพวกเธอ ที่จำเขาไม่ได้. แม้แต่ สินสมุทร ก็ยังจำเขาไม่ได้ ตอนเจอกันครั้งแรก. ที่จำกันได้เพราะ เขาสองคนมีสัญลักษณ์เชื่อมสัมพันธ์ทางใจกันอยู่. แต่กับเพื่อนสาวสองคนนี่ไม่มี ไม่มีแม้แต่เสียงพูด ที่จะยืนยันให้พวกเธอรู้ว่า นี่คือ สังข์.

 

เขาถอนหายใจ ยอมรับความจริงเกี่ยวกับตัวเขา. ใช่สิ! ในสภาพเช่นนี้ คงไม่มีเพื่อนคนไหนจำได้แน่ นอกจาก สินสมุทร กับ สุดสาคร แต่สองคนนั้นก็ตายไปแล้ว. ต่อแต่นี้ไป คงไม่เหลือพยานคนไหน ที่จะบอกเธอสองคนได้เลยว่า เขาคือใคร. แน่นอนว่า ผู้คนที่เห็นเขา จะเรียกชื่อเขาว่าอย่างไร เขาจะชอบหรือไม่ชอบ คงจะเลือกไม่ได้.

 

“พูดไม่ได้เหรอ?” โสนน้อย ถามซ้ำอีก.

 

เขายังคงก้มหน้านิ่ง. เอื้อย โสนน้อย ไม่สามารถอ่านความหมายได้ว่า เขาเป็นใคร และเป็นอะไรกันแน่. เขาพยักหน้าตอบรับ.

 

“เป็นใบ้ใช่ไหม๊?”

ทีแรก เขาส่ายหน้า แต่สักครู่ พยักหน้ารับอีกครั้ง.

“ตกลง เป็นใบ้ หรือพูดไม่ได้กันแน่?”

 

ไม่ทันที่จะได้สอบถามอะไรกันไปมากกว่านี้ สิงห์ดำ ก็โผล่พรวดพราดเข้ามา, กระโดดถีบ สังข์ ในร่างคนป่า จนกระเด็นไปอีกทาง. และปลุกปล้ำต่อสู้กันพักใหญ่.

 

“หยุดก่อน” โสนน้อย ตะโกน การต่อสู้จึงยุติลง.

“เขามาช่วยพวกเรา” โสนน้อย อธิบายให้ สิงห์ เข้าใจ “เขาไม่ใช่คนร้าย เขาเป็นใบ้ พูดไม่ได้”

 

โสนน้อย ถามชายนิรนามร่างของคนป่า อีกครั้ง เพื่อหาข้อสรุปเกี่ยวกับชายนิรนามผู้หวังดีคนนี้.

 

“นี่คุณ! จะให้เรียกอะไรดีล่ะ เอ่อ ... ขอโทษนะ คุณนี่เหมือนพวกเผ่าเงาะป่า แต่ตัวโตกว่าเยอะเลย ถ้าจะเรียกว่า เงาะดำ คงไม่ว่ากันนะ ... นั่นน่ะ เพื่อนของเราชื่อสิงห์ดำ”

 

สิงห์ ลุกขึ้นก่อน ยื่นมือไปสัมผัสกับมือของสหายนิรนาม ผู้มีพระคุณต่อเพื่อนๆ แล้วช่วยดึงเขาลุกขึ้นมาจากพื้น.

 

“ขอโทษ นึกว่าเป็นพวกนั้น ... ฝีมือคุณก็ไม่เลว เล่นเอาจมูกผมเกือบแตกแน่ะ นี่ ... ฟังผมออกไหม๊ ... พยักหน้า ก็แสดงว่าเราคุยกันรู้เรื่อง เรียกผมสั้นๆ ว่าสิงห์ ก็ได้ ดูเท่ห์ออก”

“โธ่เอ๊ย! ก็เขาพูดไม่ได้ จะให้เรียกชื่อยังไง”

โสนน้อย กระเซ้าให้ดูขำเล่น ทั้งที่ยังเจ็บอยู่.

 

“พวกเราไปจากที่นี่กันดีกว่า ไม่รู้ว่าพวกมัน จะแห่กันมาอีกหรือเปล่า” สิงห์ บอกเพื่อนๆ.

“จะไปไหนกันล่ะ?”

 

เอื้อย เผยอปากที่กำลังบวมอยู่ ถามออกไป ขณะพยุงตัวลุกขึ้นยืน พร้อมกับ โสนน้อย.

 

อ่านต่อ ... ตอนที่ 83/105

 

สารบัญ / ตอนที่

ปฐมบท -

แสงแรกของเรื่องราว


ภาคที่ 1: ตามหารัก อุปสรรคไม่ท้อ


บทที่ 1   ต้นเหตุของเรื่องราว

(1) ละครชีวิตแห่งนครวิชัยยศ (ตอนที่ 1/105)
(2) รัก ริษยา อาฆาต อำนาจมัวเมา (ตอนที่ 2/105)
(3) อำลาที่ขมขื่น (ตอนที่ 3/105)

บทที่ 2   สังข์ เอื้อย โสนน้อย

(1) อดีตที่เติบโต (ตอนที่ 4/105)
(2) เพื่อนใหม่ผู้น่าสงสาร (ตอนที่ 5/105)
(3) จินตนาการ นิทาน ความฝัน (ตอนที่ 6/105)

บทที่ 3   วันสังหาร

(1) ชีวิตที่โหยหา (ตอนที่ 7/105)
(2) พินัยกรรมริษยา (ตอนที่ 8/105)
(3) คำสั่งลับ (ตอนที่ 9/105)

บทที่ 4   ชีวิตใหม่กลางภูผา

(1) ภาระใหม่ของนาเคนทร์ (ตอนที่ 10/105)
(2) ความลี้ลับของป่า (ตอนที่ 11/105)
(3) บทเรียนชีวิต (ตอนที่ 12/105)
(4) เวทกล มนตร์สู้ปีศาจ (ตอนที่ 13/105)
(5) ส่งเด็กกลับบ้าน (ตอนที่ 14/105)

บทที่ 5   ภูติร้ายในป่ามรณะ

(1) ประตูมายาแห่งป่า (ตอนที่ 15/105)
(2) ภาพลวงตา (ตอนที่ 16/105)
(3) กลลวงปีศาจ (ตอนที่ 17/105)
(4) หุบผาหมอก (ตอนที่ 18/105)

บทที่ 6   ประตูเวลาที่เรือนปีศาจ

(1) การมาเยือน ของมนุษย์นอกจักรวาล (ตอนที่ 19/105)
(2) ประตูเวลา ของพวกเอเลี่ยน (ตอนที่ 20/105)

บทที่ 7   หนอนทะเลทราย

(1) สู่ทะเลทราย (ตอนที่ 21/105)
(2) หนอนยักษ์ มฤตยูใต้ดิน (ตอนที่ 22/105)

บทที่ 8   หลุมดำดูดเวลา และการตามล่าของมนุษย์นอกจักรวาล

(1) หมู่บ้านไร้เวลา (ตอนที่ 23/105)
(2) จุดจบของพวกเอเลี่ยน (ตอนที่ 24/105)

บทที่ 9   พบเพื่อนใหม่

(1) สองพี่น้องชาวเล (ตอนที่ 25/105)
(2) ปริศนาเฒ่าทะเล (ตอนที่ 26/105)
(3) ความลับ (ตอนที่ 27/105)
(4) แผนเดินทาง (ตอนที่ 28/105)
(5) บทเรียนบนเรือรบ (ตอนที่ 29/105)

บทที่ 10    ผจญภัยกลางมหาสมุทร

(1) เขตย้อนเวลา (ตอนที่ 30/105)
(2) บนเรือโจรสลัด (ตอนที่ 31/105)
(3) ผีเสื้อสมุทร และหมึกยักษ์ (ตอนที่ 32/105)
(4) เกาะร้าง (ตอนที่ 33/105)
(5) นิมิตแห่งตำนานสายฟ้าอสูร (ตอนที่ 34/105)

บทที่ 11   ปาฏิหาริย์ของเทพแห่งลิง

(1) อาวุธมีเจ้าของ (ตอนที่ 35/105)
(2) ปาฏิหาริย์ลิงเผือก (ตอนที่ 36/105)
(3) ปริศนาคำทำนาย (ตอนที่ 37/105)
(4) อากาศยานช่วยชีพ (ตอนที่ 38/105)
(5) อวสานเกาะร้าง (ตอนที่ 39/105)

 

ภาคที่ 2: ฝ่าอุปสรรค เพื่อรักและอิสรภาพ


บทที่ 12   นครพันธุรัฐ เมืองคนทาส

(1) เชลย (ตอนที่ 40/105)
(2) ทาสใหม่ (ตอนที่ 41/105)
(3) นายหญิง เจ้าแห่งนครพันธุรัฐ (ตอนที่ 42/105)
(4) สถานภาพใหม่ของสังข์ (ตอนที่ 43/105)
(5) ความลับของนาเคนทร์ (ตอนที่ 44/105)

บทที่ 13   เทคโนโลยีล่องหน

(1) ห้องลับของนายหญิง (ตอนที่ 45/105)
(2) นวัตกรรมการอำพราง (ตอนที่ 46/105)
(3) เสน่ห์แห่งอำนาจ (ตอนที่ 47/105)
(4) ความลับที่ต่อรองกันได้ (ตอนที่ 48/105)

บทที่ 14   แหกคุกนรก นครพันธุรัฐ (ครั้งที่ 1)

(1) แผนหลบหนี (ตอนที่ 49/105)
(2) ประตูแห่งอิสรภาพ (ตอนที่ 50/105)
(3) หนี (ตอนที่ 51/105)

บทที่ 15   เส้นทางที่พลัดพราก

(1) หมู่บ้านมนุษย์กินคน (ตอนที่ 52/105)
(2) พลายงาม เพื่อนร่วมทางคนใหม่ (ตอนที่ 53/105)
(3) นางพิม (ตอนที่ 54/105)
(4) เปลี่ยนร่างอำพรางหนี (ตอนที่ 55/105)

บทที่ 16   เมืองกาญจนา

(1) วัดส้ม เมืองกาญจนา (ตอนที่ 56/105)
(2) ธัมมะกับชีวิต (ตอนที่ 57/105)
(3) ไปพบย่าทอง (ตอนที่ 58/105)

บทที่ 17   บ้านของย่าทอง

(1) สายสัมพันธ์ย่าหลาน (ตอนที่ 59/105)
(2) ความสุขในเรือนทอง (ตอนที่ 60/105)
(3) ความสุข ความพอเพียง (ตอนที่ 61/105)

บทที่ 18   วัยรุ่น วัยรัก วัยเรียน

(1) วัยรัก วัยเรียน (ตอนที่ 62/105)
(2) ความรักที่ก่อตัว (ตอนที่ 63/105)
(3) แสงสีแห่งชนบทยามค่ำคืน (ตอนที่ 64/105)
(4) เรื่องวุ่นวาย ของวัยรุ่น (ตอนที่ 65/105)

บทที่ 19   ความรัก ความหวัง ยังไม่สิ้น

(1) เส้นทางรัก โสนน้อย สร้อยมณี (ตอนที่ 66/105)
(2) บวชพลายงาม (ตอนที่ 67/105)
(3) ลางบอกเหตุ (ตอนที่ 68/105)
(4) ทางรัก ทางธรรม (ตอนที่ 69/105)

บทที่ 20   ตามหาเพื่อน

(1) ก้าวใหม่ของ นครพันธุรัฐ (ตอนที่ 70/105)
(2) รหัสสื่อสาร 213 ที่ยังจำกันได้ (ตอนที่ 71/105)
(3) นักบินฝึกหัด (ตอนที่ 72/105)

บทที่ 21   แหกคุกนรก นครพันธุรัฐ (ครั้งที่ 2)

(1) เปิดฉากหนี (ตอนที่ 73/105)
(2) ปิดฉากทาสนรก (ตอนที่ 74/105)

 

ภาคที่ 3:   รักนิรันดร์ ฝันเป็นจริง


บทที่ 22   เดินทางไกล ไปตามฝัน

(1) สิงห์ดำ (ตอนที่ 75/105)
(2) เมืองแห่งความฝัน (ตอนที่ 76/105)

บทที่ 23   นครรัฐเทพนารา

(1) นรกบนเมืองสวรรค์ (ตอนที่ 77/105)
(2) สวรรค์ในเมืองนรก (ตอนที่ 78/105)
(3) บทเรียนของแพรวา (ตอนที่ 79/105)
(4) งานเลี้ยงที่มีวันเลิกลา (ตอนที่ 80/105)

บทที่ 24   ชีวิตใหม่ ใจกลางมหานคร

(1) แดนคนเถื่อน (ตอนที่ 81/105)
(2) เพื่อนรัก (ตอนที่ 82/105)
(3) แดนคนดี (ตอนที่ 83/105)

บทที่ 25   ชีวิตจัดสรร ณ สันติอรุณ

(1) สวรรค์ลิขิต (ตอนที่ 84/105)
(2) ชีวิตจัดสรร (ตอนที่ 85/105)
(3) วิถีชีวิต วิถีชุมชน (ตอนที่ 86/105)
(4) คุณครูมือใหม่ (ตอนที่ 87/105)

บทที่ 26   สัมผัสแรก สัมผัสรัก

(1) เบื้องหลังของหญิงสาว (ตอนที่ 88/105)
(2) ประสบการณ์ที่มีค่า ของรจนารินี (ตอนที่ 89/105)
(3) ของสำคัญ ที่ต้องหาให้เจอ (ตอนที่ 90/105)

บทที่ 27   สังข์ทอง รจนา

(1) คืนร่างเดิม (ตอนที่ 91/105)
(2) ชีวิตใหม่ (ตอนที่ 92/105)
(3) ความหลัง ความรัก (ตอนที่ 93/105)

บทที่ 28   วิกฤตของนครรัฐ

(1) ปัญหาที่ยังตีบตัน (ตอนที่ 94/105)
(2) ตามหาคำตอบ (ตอนที่ 95/105)
(3) นักเล่านิทาน (ตอนที่ 96/105)

บทที่ 29   กู้วิกฤต

(1) สันติอรุณโมเดล (ตอนที่ 97/105)
(2) แผนกู้วิกฤต (ตอนที่ 98/105)
(3) วิกฤตรัก (ตอนที่ 99/105)

บทที่ 30   ฝันที่เป็นจริง

(1) แต่งกับงาน (ตอนที่ 100/105)
(2) การสังหารท่านผู้นำ (ตอนที่ 101/105)
(3) อำนาจใหม่ (ตอนที่ 102/105)
(4) พ่อแม่บุญธรรม (ตอนที่ 103/105)
(5) ฝันเป็นจริง (ตอนที่ 104/105)

 

ปัจฉิมบท -
งานเลี้ยง ย่อมมีวันเลิกลา (ตอนที่ 105/105 ปัจฉิมบท)

 

เพลง ฝ่าอุปสรรค ตามหารักนิรันดร์

ฝ่าอุปสรรค ตามหารักนิรันดร์
เฝ้าใฝ่ฝัน ขอให้เป็นจริง
ความรัก ความกตัญญู เหนือกว่าทุกสิ่ง
แนบอกแม่อิง อุ่น ไอ รัก

ฝ่าอันตราย สิ่งเลวร้ายนานา
สู้อาสา แม้ยากยิ่งนัก
ความโหดร้าย ริษยา อ่อนล้าเหนื่อยหนัก
ต้องกล้าหาญหัก อุปสรรค สู้ทน

ภูติป่า อสูรร้าย เหตุการณ์ท้าทายให้สู้
ต้องยืนหยัดอยู่ กอบกู้ หมู่ประชาชน
เพื่อแม่ เพื่อรัก เพื่อความภักดี ต้องทน
ข้าขอผจญ มารร้าย พ่ายแพ้ไป

ฝ่าอุปสรรค ตามหารักนิรันดร์
คืนฝันวันหวัง ยังอยู่ในใจ
ความรัก ความหวัง คือพลังยิ่งใหญ่
โอ้แม่จ๋า แม่อยู่ไหน ลูกเหนื่อยเหลือเกิน.


 

focused thinking

หน้าแรก - ชุมชน คนคิดดีวรรณกรรม - วิชาการ - บทความ เรื่องสั้น ร้อยกรอง เพลงภาพยนตร์ - บทภาพยนตร์ ภาพยนตร์ตัวอย่าง วิดีโอ มิวสิควิดีโอ
นิเทศศาสตร์ - วิชาเรียน บรรยาย ตำรา เอกสารการเรียน สื่อการเรียน ถาม ตอบ

 


igood media copyright
 SUDIN CHAOHINFA, igoodmedia.net : Administration and Producer
Copyright © 2010-2021 intelligence good media homeschool.
All rights reserved. me@igoodmedia.net