ชุมชน คนคิดดี
igoodmedia.net
HOME |  Articles - Book - Poem - SongAUTHOR | FILM SCHOOL | COMMUNICATION ARTS | MY BLOG  

Blog film school

My Media channel

blog

1 หน้าแรก
2
บทความ
หนังสือเล่ม
ร้อยกรอง เพลง
3
บทภาพยนตร์
ภาพยนตร์สั้น
วีดิโอ มิวสิควีดิโอ
4
วิชาเรียนนิเทศศาสตร์
ตำราเอกสาร
สื่อการเรียน
 

 

 

 

 

 

 

 

 

AUTHOR: โดย อาจารย์สู่ดิน ชาวหินฟ้า 
igood mediaบทความ  igood mediaหนังสือเล่ม  igood mediaร้อยกรอง-กวี  igood mediaบทเพลง  igood mediaเวทีความคิด-คำคม  igood mediaละครนอก - เรื่องสั้น

เจ้ามอม

โดย ดิน หิน ฟ้า.
20 สิงหาคม 2561.

.
สวัสดีครับ ผมเป็นลูกตัวเดียวของแม่. ผมไม่รู้หรอกว่า ตัวผมสีอะไร. ผมมีเจ้านายสองคน คนหนึ่งเสียงห้าวใหญ่ อีกคนเสียงเล็กแหลม. พวกเขาจะหัวเราะใส่กัน ตอนอุ้มผม แล้วเอาจมูกชนกับจมูกของผม. ทีแรกพวกเขาก็เรียกผมว่า เกล๊าะๆ. พอผมโตอีกหน่อย ผมออกไปเล่นข้างนอก ตกบ่อโคลน กลับมาบ้าน. ตั้งแต่นั้น เจ้านายก็เรียกผมว่า ไอ้มอม แต่พวกเขาก็ยังหัวเราะใส่กัน เมื่อผมกระดิกหาง.

ผมโตขึ้นมาก แม่ของผมจะเล่าเรื่องราวต่างๆ เกี่ยวกับบรรพบุรุษของผมให้ฟัง จนเบื่อเลยละ. แม่จะสอนผมว่า ผมจะต้องกระดิกหาง และคอยเลียเจ้านาย แม้ว่าพวกเขาจะดุด่าว่าอย่างไรก็ตาม เพราะเขาคอยให้ข้าวน้ำแก่เรา. ถ้าไม่มีพวกเขา แม่และผม ก็จะไม่มีบ้านอยู่ และจะต้องไปอยู่ในป่า ซึ่งมันไม่สบายเลย. และที่สำคัญ แม่และผมจะช่วยตะโกนบอกเจ้านาย ถ้ามีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้นรอบๆ บ้าน หรือมีคนอื่นเข้าบ้าน.

แม่บอกอีกว่า พวกเราจะต้องอดทนให้มาก ตอนหน้าหนาว ผมว่านะ ผมก็หนาวเหมือนกัน. แต่เพราะเจ้านายของผม ไม่มีขน พวกเขาจึงต้องเอาเสื้อผามาใส่. ผมไม่แน่ใจว่า พวกเจ้านายพยามยามจะทำตัวเอง ให้มีขนเหมือนพวกผมหรือเปล่า. เพราะขนบนตัวผมมันก็เทาๆ เหมือนกันทุกตัว เพียงแต่ว่าพวกผมรู้จักกันด้วยจมูก. ผมสงสัยว่า พวกของเจ้านาย คงจะรู้จักกันด้วยเสื้อผ้าแน่ๆ เพราะหน้าตาของพวกเขา ผมว่ามันก็เหมือนกันหมด ผมแยกไม่ออกเลยจริงๆ.

ผมกับแม่อยู่กับเจ้านายนานเท่าไหร่ไม่รู้. แม่ไม่ต้องสอนผมอะไรอีกแล้ว ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของผม จะต้องรู้ด้วยตัวเอง เพราะผมโตเป็นหนุ่มแล้ว. ผมจะออกนอกเขตประตูรั้วบ้านบ่อยขึ้น ผมเห็นพวกของผม อีกมากมายที่อยู่ข้างนอก บางตัวก็ใส่เสื้อผ้า ตัวเล็กๆ ก็มี ตัวใหญ่ก็มี บางตัวก็นิสัยแย่ บางตัวก็พูดมาก เสียงดัง น่ารำคาญ.

ต่อมา ก็มีเจ้านายตัวเล็กๆ อีกตัว เอ๊ย อีกคน คอยมาเล่นกับผม. และผมก็เห็นพวกเขาหัวเราะใส่กันอีกครั้ง เมื่อเห็นผมเล่นกับเจ้านายตัวน้อย. ผมไม่ค่อยเห็นพวกเขาหัวเราะใส่กัน มานานมากแล้ว.

มีอยู่หลายครั้ง เจ้านายเสียงห้าว เดินพูดพึมพำอะไรบางอย่าง ผมก็ไม่เข้าใจ เห็นมีแผ่นกระดาษเล็กๆ หลายใบวางซ้อนกันบนพื้น. เขาหยิบมันขึ้นมาดู แล้วส่ายหัว แล้วก็วางลงอีก แล้วก็หยิบขึ้นไปดูอีก ส่ายหัวอีก สองหรือสามครั้ง. ผมก็ไม่เข้าใจ แต่ผมสังเกตว่า ราวสิบห้าวัน เจ้านายผมจะเป็นแบบนี้สักครั้ง ผมก็ไม่เข้าใจ.

ผมรู้สึกสงสารเจ้านายของผมมาก ผมพยายามจะเดินเข้าไปเลียที่มือ แต่แล้ว! อะไรกันนี่ ผมโดนเตะอย่างแรง. แต่นั่นมันครั้งก่อน แต่หนนี้ผมฉลาดขึ้น ผมหลบได้ทัน ผมไม่เข้าใจ เจ้านายโกรธผมเรื่องอะไร. แต่วันรุ่งขึ้น เจ้านายก็กลับมาลูบหัวผมอีก ผมไม่เข้าใจจริงๆ ผมได้แต่จดจำคำสอนของแม่ว่า เจ้านายจะเป็นอย่างไรก็ตาม ผมต้องพยายามกระดิกหาง และเข้าไปเลียมือและขาของพวกเขาให้ได้.

มีอยู่วันหนึ่ง เจ้านายผมใจดี ให้ผมขึ้นบนบ้านได้. เจ้านายเสียงแหลม เล่าเรื่องของหมารุ่นปู่รุ่นย่าของผมให้เจ้านายตัวน้อย ซึ่งตอนนี้ตัวใหญ่ขึ้นมาก. เขาเล่าว่า มีสุนัขตัวหนึ่ง ไปขโมยก้อนเนื้อจากแม่ค้าในตลาด วิ่งจะข้ามสะพานไปอีกฝั่ง พอถึงกลางสะพาน สุนัขตัวนั้น มองเห็นก้อนเนื้อในน้ำใหญ่กว่า เกิดความโลภ จึงเปลี่ยนใจ คายก้อนเนื้อในปาก เพื่อจะก้มลงไปคาบเอาก้อนเนื้อในน้ำที่ใหญ่กว่า แต่ก้อนเนื้อก็หายไป. ผมว่าเขาเล่าผิดแน่ๆ เพราะแม่ของผมก็เล่าเรื่องนี้ให้ผมฟังเหมือนกัน.

นานมาแล้ว นานมากจนขี้เกียจนับ หมาตัวนั้น อาจจะเป็นย่าของย่าของย่าของย่าของย่าของผมก็ได้. แม่เล่าว่า ย่าของผมไม่ได้ขโมยเนื้อ แต่เป็นของแม่ค้าใจดีเขาให้มา เพราะรู้ว่าย่าของผมเป็นแม่ที่ดี ที่จริงย่าจะกินซะตอนนั้นก็ได้ แต่ก็นึกถึงลูกๆ ที่รออยู่อีกฟากหนึ่งของคลอง. ย่าจึงคาบไป พอถึงกลางสะพาน แผ่นไม้กระดานมันคนเก่ามาก มันกระดกหนีบขา ทำให้ย่าตกใจ ก้อนเนื้อหลุดจากปาก หล่นลงน้ำ. ย่าคงเสียใจและเสียดายมาก ก้มมองดูก้อนเนื้อค่อยๆ จมหายลงไปในคลอง.

ย่าของผมไม่ได้ขี้โลภสักหน่อย พวกคนชอบคิดไปเอง. ผมนึกถึงคำสอนของแม่ว่า สัญชาติสุนัข จะต้องรู้จักพอ รู้จักพึ่งตนเอง แม่ยังบอกผมอีกว่า ให้ผมมีแฟนได้ปีละครั้งเท่านั้น. แต่สำหรับมนุษย์ ผมไม่รู้.

เหตุการณ์ที่ทำให้ผมสงสัย และเสียใจมากที่สุดคือ เจ้านายของผม ทะเลาะกับเพื่อนบ้าน เสียงเพื่อนบ้านตะโกนใส่เจ้านายของผมว่า "ไอ้ชาติหมา" เจ้านายของผมตอบโต้อย่างรุนแรง. ผมไม่เคยเห็นเจ้านายโกรธอย่างนี้มาก่อน. ทำไมหรือ สัญชาติหมาอย่างผม มันร้ายแรง น่ารังเกียจขนาดนั้นเชียวหรือ ทั้งๆ ที่ ตลอดเวลา ผมไม่เคยทำเรื่องเสียหาย เจ้านายจะโกรธ จะดุด่าผมอย่างไร ผมก็ยังกระดิกหาง และเข้าไปเลียมือเลียขา ไม่เคยขาดระยะ และเมื่อมีคนแปลกหน้าเข้าบ้าน ผมก็ตะโกนบอกทุกครั้ง.

สัญชาติหมาของผม มันเลวร้ายขนาดนั้นเชียวหรือ?

จบ

 

 

 

 

 

 

 

  thinking focus new idea today
คำคม คำคิด แง่คิด ชีวิตดี
 


igood media copyright
 SUDIN CHAOHINFA, igoodmedia.net : Administration and Producer
Copyright © 2010-2016 intelligence good media homeschool.
All rights reserved. me@igoodmedia.net