ภาคที่ 1
ตามหารัก อุปสรรคไม่ท้อ
บทที่ 4 ชีวิตใหม่กลางภูผา
ตอนที่ 11
ความลี้ลับของป่า
เคน ได้รับการขอร้อง จากชาวป่า 2 คน ที่เขารู้จักดี ให้ช่วยออกตามหาลูกชาย ที่หายไป. พวกเขาสองคนเชื่อว่า เคน มีของวิเศษ ที่จะหาลูกชายพบ และพากลับมาหมู่บ้านได้. เขาจึงรับปาก ยินดีช่วยเหลือ ในฐานะคนคุ้นเคยกัน.
วันรุ่งขึ้น เขากับพวกชาวป่า เดินแกะรอยเท้าของผู้สูญหาย ไปตามทางที่เต็มไปด้วยทางดินชื้นๆ ไปจนถึงบึงน้ำแห่งหนึ่ง ที่มีเกาะเล็กๆ ผุดขึ้นทั่วไปไกล จนสุดสายตา. แต่ละเกาะ มีทางเดินที่เป็นโขดหินบ้าง ท่อนไม้ที่ผุพังบ้าง เป็นทางเชื่อม. บางเกาะก็โดดเดี่ยว ไม่มีสิ่งใด ไต่ข้ามไปได้. แต่ละเกาะมีต้นไม้รูปร่างประหลาด ขึ้นเต็มไปหมด.
ต้นไม้เหล่านั้น มีรูปร่างแปลกๆ, ต้นที่มีขนาดใหญ่จริงๆ จะมีเถาวัลย์ พันขึ้นไปจนถึงยอด. จนดูไม่ออกว่า มันเป็นเถาวัลย์ หรือกิ่งแซมของมัน. บางต้น มีเปลือกเป็นปุ่มนูนๆ ซ้อนทับกัน คล้ายเกล็ดงูขนาดใหญ่ กิ่งก้านคดหักงอไปมา คล้ายแขนปีศาจ. บางต้นมีกิ่งเป็นหนามปลายแหลม ยื่นออกมากลางลำต้น เต็มไปหมด.
บางต้นเลื้อยคดเคี้ยว เกี่ยวพันเกาะกับต้นไม้ต้นอื่น คล้ายเถาวัลย์ แต่ไม่ใช่ไม้ประเภทเถาว์ เพราะสีผิวของมัน เป็นปล้องสีดำสลับเหลือง เหมือนงูพิษพันธุ์หนึ่ง แต่ลำต้นกลมและใหญ่กว่า มีเส้นผ่าศูนย์กลาง เท่าลำตัวของคน. ทุกต้นมีตะไคร่ขน ขึ้นแซมไปทั่ว.
ที่พื้นดิน มีพืชประหลาด งอกขึ้นมา มองดูคล้ายต้นดอกดิน แต่มีกลีบขนาดใหญ่ คล้ายกลีบของดอกกุหลาบ สีแดงสด.
เมื่อพวกคนป่ากับเคน มาถึง, อากาศตอนนั้น ขมุกขมัวไปด้วยหมอก. พวกเขาไม่รู้ว่า เป็นเวลากี่โมง รู้เพียงว่ามันเป็นกลางวัน. อากาศเย็นเริ่มโรยตัว หมอกบางๆ ยังคงลอยที่ผิวน้ำ. มีเสียงกรีดร้อง และเสียงร้องโหยหวน แว่วมาแต่ไกล, จะเป็นเสียงคน หรือเสียงปีศาจ ไม่อาจแยกออกได้.
ชาวป่าสองคน ตื่นตระหนกและหวาดกลัว. ขณะที่พวกเขา กำลังเดินอยู่บนขอนไม้ใหญ่ ระหว่างเกาะ คนป่าที่อยู่หลังเคน สะกิดให้เขามองดูสิ่งหนึ่ง ที่อยู่บนเกาะ.
มีแสงเรืองๆ สีเหลืองบ้าง สีเขียวบ้าง กระพริบ สว่างวาบๆ. จะว่าเป็นแสงจากหิ้งห้อย ไม่น่าจะใช่ เพราะมีขนาดโตกว่ามาก เหมือนคอยจับจ้องอะไรบางอย่าง
ถอยกลับไป ค่อยๆ! เคน กระซิบสั่ง.
อะไร?
คนป่าที่อยู่หลังสุด กระซิบถาม คนที่อยู่ข้างหน้า ขณะถอยหลัง เหยียบกิ่งไม้ผุ.
แคล่ก!
กลุ่มแสงเรืองๆ ที่ล่องลอยไปมา หยุดนิ่งอยู่กับที่ เหมือนนัดหมายกัน.
วิ่ง! ไป ไป ไป อย่าหันไปมองมัน
เคน ออกคำสั่ง. คนทั้งสาม ต่างวิ่งหนีไป ให้พ้นจากบึงนรกประหลาดนี่ ให้เร็วที่สุด.
ไปให้ถึงฝั่ง แล้วอยู่ในที่สูง เคน พูดกำชับ ขณะวิ่ง.
แสงเรืองๆ ที่เคลื่อนที่ได้ ค่อยๆ ปรากฏร่างชัดเจนขึ้น. มันดูคล้ายหมาป่า แต่ขนาดโตกว่าสองเท่า ขาทั้งสี่ ค่อนข้างยาวเก้งก้าง ลำตัวและหางสีดำมันวาว แต่ไม่มีขน เขี้ยวที่คมโค้ง มีเมือกใสๆ ไหลเยิ้มออกมา เห็นได้ชัดในตอนวิ่ง กับสีเรืองๆ ของดวงตา. แค่ตัวเดียว ก็น่าสะพรึงกลัวอยู่แล้ว แต่นี่ มากันเป็นฝูง.
เคน วิ่งรั้งท้าย ขณะที่พวกสัตว์เหล่านั้น ไล่ตาม. สัตว์ตัวหนึ่ง ตะปบที่บริเวณหลังของเขา จนพลัดตกลงจากทางเดิน หล่นลงไปในน้ำ ซึ่งเป็นช่วงสุดท้าย ที่จะขึ้นจากเกาะไปบนฝั่ง ที่เป็นพื้นดิน. เคน จึงหลบซ่อนตัวในน้ำ ทำให้รอดพ้นจากคมเขี้ยว ของสัตว์ประหลาดนั่น. แต่ทว่า เสียงที่เขาได้ยิน สร้างความสังเวชใจให้ไม่น้อย. มันเป็นเสียงร้องโหยหวน ขอความช่วยเหลือ ของคนป่าทั้งสองคน.
เวลาผ่านไปครู่หนึ่ง เขาประเมินว่า พวกคนป่าคงตกเป็นเหยื่อ ของสัตว์นรกพวกนั้นไปแล้ว. และก็เป็นไปตามที่คาด, เขาอดทนรอให้พวกมัน สลายตัวไปทางอื่น แล้วค่อยๆ โผล่ขึ้นจากน้ำ. สัตว์นั่น ยังเหลืออีกสองตัว กำลังกัดแทะ ซากศพของชายสองคน.
เคน ทนหนาวไม่ไหว ค่อยๆ ย่องขึ้นจากน้ำ มองเห็นปากถ้ำแห่งหนึ่ง ที่อยู่ใกล้ๆ. เขาตัดสินใจ วิ่งไปที่นั่น. สัตว์ประหลาดสองสามตัว วิ่งไล่ตามมาห่างๆ. เมื่อไปถึง เขารีบวิ่งลอดปากถ้ำเข้าไป เป็นการเอาตัวรอดเฉพาะหน้า. เขารู้สึกว่า ข้างในถ้ำ มืดและแคบมาก.
สุนัขผีพวกนั้น วิ่งไล่ตามเหยื่อ มาถึงปากถ้ำ พากันหยุดสะดุด เหมือนรถเบรคกะทันหัน แสดงอาการหวาดกลัวบางอย่าง ที่อยู่ในถ้ำ. พวกมันจึงรีบหลบไปทางอื่น ไม่กล้าตามเหยื่อเข้าไปข้างใน.
คิดว่าปลอดภัยดีแล้ว, เคน สำรวจตัวเอง มีบาดแผลเป็นรอยข่วนจากกรงเล็บ สร้างความเจ็บปวดไม่น้อย และสำรวจดูอย่างอื่นด้วยว่า รอบๆ เสื้อผ้าที่เปียกชุ่มด้วยน้ำ มีอะไรยังอยู่ติดกับตัวบ้าง. มีกระบอกน้ำโลหะ หินไฟ ขวดยา และของสำคัญในซองหนัง. กระเป๋าสัมภาระ หล่นหาย ระหว่างหนีเจ้าพวกวายร้าย. ยังดีที่เหลือมีดพกอีกอัน อาวุธอื่นๆ ไม่มี.
นับว่าเคนยังโชคดี ที่เอาตัวรอดมาได้อย่างหวุดหวิด ขั้นต่อไป คือหาทางกลับไปบ้านให้ได้.
แต่ตอนนี้ เขาทั้งเหนื่อยทั้งหิว รู้สึกปวดแสบที่บริเวณหลัง. ถ้าเขามีกระจกเงาส่องดู เขาอาจจะตกใจ กับบาดแผลเหล่านั้นก็ได้. แสงที่ส่องลอดเป็นลำ มาจากด้านบนของผนังถ้ำ ดึงดูดให้เขาขยับเข้าไป ให้ใกล้อีกนิด.
ข้างใน เป็นบริเวณโถงถ้ำโล่ง ลำแสงนั่น ลอดผ่านมาจากไหนไม่รู้ กระทบกับผิวน้ำในแอ่ง ที่อยู่ใกล้ๆ. ด้วยความกระหาย เขาจึงรีบวักน้ำเข้าปาก และกรอกใส่กระบอกน้ำโลหะ จนเต็ม. แม้จะมีแสงสว่างอยู่บ้าง แต่ไม่มากพอ เขาจึงก่อกองไฟขึ้น ด้วยหินไฟ ที่พกติดตัวมา กับเศษเสื้อผ้า และไม้แห้งบริเวณนั้น. แสงสว่างจากกองไฟ ช่วยขับไล่ความหนาวออกไป ในไม่ช้า.
เคน สำรวจไปรอบๆ อีกฝั่งหนึ่งของผนังถ้ำ. เป็นซอกหลืบ ที่น่าสนใจมากทีเดียว เขาหยิบท่อนไม้ท่อนหนึ่ง ที่ลุกติดไฟสว่างกว่าทุกท่อน ทำเป็นคบเพลิง เดินเข้าไปใกล้ๆ. ปรากฏต้นเถาวัลย์ไม้ประหลาด.
มันงอกจากพื้นถ้ำ ซึ่งเป็นหินได้อย่างไร? แต่นั่น ก็ยังไม่น่าสนใจเท่ากับว่า บนลำต้นที่มีขนของมัน มีผลสีขาวหม่น เท่าลูกแตงโม อยู่สองสามผล แต่ที่ผิวมีลวดลาย คล้ายไข่นกกระทา. ขั้วของผล งอกจากลำต้น โดยตรง.
มีสิ่งหนึ่ง ที่เขาไม่ทันได้สังเกต คือ ซากสัตว์ตัวหนึ่ง นอนห้อยหัวแห้งตาย อยู่ข้างๆ ห่างออกไปสักห้าก้าว. มันมีรูปร่างประหลาด จะว่าเป็นลิงก็ไม่ใช่ นกก็ไม่เชิง. เพราะมันมีปีกคล้ายค้างคาว มีจะงอยปากคล้ายเหยี่ยว.
ด้วยความหิว เคน ตัดข้อสงสัยทั้งหลาย ที่ปรากฏต่อหน้าออกไป. เขาปีนขึ้นไป เอามีดตัดขั้วลงมาได้ผลหนึ่ง แล้วกลับลงมา เอามีดผ่าออกผลไม้ ทันที.
ทันใดนั้น! มีแสงสีขาว พุ่งออกมาตามรอยแยกที่ผ่า. ข้างในผลไม้ประหลาดนั่น ปรากฏร่างของตุ๊กตาเปลือย ไม่นุ่งผ้า มีสัดส่วนรูปร่าง เหมือนหญิงสาว สวยงามราวกับนางฟ้า ผิวขาวสะอาด ผมสีทอง ยาวจรดหลัง นอนหลับตาพริ้ม ขดตัวตะแคงข้างอยู่ข้างใน. แม้จะมีขนาดเล็กเท่าตุ๊กตา แต่มันดูสะสวยเหลือเกิน เคน ถึงกับตกตะลึง กับความงดงามนั้น. เขาค่อยๆ ยื่นนิ้วชี้ไปแตะร่างนั้นเบาๆ
อะไรกันนี่ !!!
ตุ๊กตารูปนางฟ้า ก็เคลื่อนไหว ค่อยๆ ลืมตา หันหน้ามามองเขา แล้วแสยะยิ้ม จนมองเห็นเขี้ยวยาวขาววับ พร้อมกับส่งเสียง กรีดร้องเล็กแหลม และโหยหวน จนปวดแก้วหู. เขาทนไม่ได้ จึงจับมันเหวี่ยงออกไป ด้วยความตกใจกลัว แล้วเอานิ้วมือ อุดหูไว้.
ผลไม้ตุ๊กตา หล่นตรงซากสัตว์นั้นพอดี. เสียงกรีดร้อง กระตุ้นให้ซากสัตว์ประหลาดนั่น รับรู้. มันลืมตาขึ้น ... ทันใดนั้น! มันก็แลบลิ้นอันยาวน่าเกลียด ตวัดตุ๊กตาใบหน้าซาตาน เข้าไปในปาก. เสียงกรีดร้อง จึงเงียบสงบลง.
สัตว์ที่นอนห้อยหัวตายซาก ฟื้นคืนชีพมาอีกครั้ง ร่างของมันเริ่มขยับ ... กลับเอาหัวตั้งขึ้น. ตุ๊กตาผีนั่น คงเป็นอาหารชั้นดี ปีกของมันเริ่มเคลื่อนไหว กรงเล็บ เริ่มขยับได้. มันคงต้องการอาหารเพิ่ม จึงเดินตรงเข้าไปหาเหยื่อ.
ตัวอะไรวะเนี่ย!!! เขาอุทานขึ้น ประหลาดใจสุดๆ.
เคน ค่อยๆ ขยับถอยไปข้างหลัง เท้าข้างซ้ายสะดุดกับก้อนหิน ที่อยู่ข้างแอ่งน้ำ. เขาตกลงไปในแอ่งน้ำ จนเนื้อตัวเปียกชุ่มอีกครั้ง. ตอนนี้ ไม่มีเวลาคิดเรื่องอื่นอีกแล้ว นอกจากเอาชีวิตรอดไว้ก่อน, เขา รีบผละออกไปจากถ้ำนั้นทันที.
เมื่อมาถึงปากถ้ำ เขาหันไปมองข้างหลัง สัตว์ประหลาดนั่น ไปกันหมดแล้ว. เคน ค่อยๆ ขยับขาเดินออกจากถ้ำ อย่างระมัดระวัง. ห่างจากปากถ้ำไม่มากนัก ก็พบทางเดิน, นี่อาจเป็นทางหมารอดก็ได้. มันจะพาไปสวรรค์หรือนรก ก็ชั่งเถอะ แต่ตอนนี้ ต้องไปให้พ้นๆ จากที่นี่ก่อน.
เขาค่อยๆ เดินเลี้ยวโค้งไปตามทางแคบๆ ไม่ถึงสิบก้าว ก็ถึงช่องเล็กๆ คล้ายประตูหิน พอลอดตัวผ่านไปได้. มีดอกไม้ประหลาด คล้ายกรวยสีเขียว แต่มีขนาดใหญ่มาก ผุดออกมาจากก้าน ที่เป็นเถาวัลย์ ซึ่งเลื้อยพาดอยู่ข้างบน. เคน เข้ามาใกล้ๆ ปลายดอกรูปทรงกรวยของมัน ค่อยๆ เริ่มบานออก มองเห็นเกสรสีแดง รูปร่างคล้ายหัวงูอยู่ตรงกลาง. แต่ตาเฒ่าเคราะห์ร้าย มองไม่เห็น เขาค่อยๆ ย่อตัวลอดผ่านไป.
ทันใดนั้น! ปลายดอกรูปทรงกรวย ก็บานพรึบออก, ก้านเกษรที่อยู่กลางดอก พุ่งออกมา รัดขาและลำตัวของเคน อย่างรวดเร็ว ลากเขาเข้าไปในกรวยนั้น. เคน พยายามดิ้นให้หลุด แต่ยิ่งดิ้น เหมือนกระตุ้นให้มันรัดแน่นเข้า. เหตุการณ์ฉุกละหุกเช่นนี้ เขาคว้าอาวุธไม่ทัน คิดว่าคราวนี้ไม่รอดแน่.
ดอกไม้ประหลาด กลืนร่างของเคนเข้าไป ไม่ถึงนาที, สีเขียวของมัน เริ่มเปลี่ยนเป็นสีเทา และเหี่ยวเฉาลงอย่างรวดเร็ว.
ร่างของเคนหล่นลงมา พร้อมกับเมือกสีขาวขุ่น ที่ห่อหุ้มตัวเขา. เขารู้สึกตัว ค่อยๆ ปาดเมือกเหม็นๆ เหล่านั้น ออกจากลำตัว แขน ขา. หลังจากหายตกใจแล้ว ก็สำรวจสิ่งของในตัว สิ่งที่จำเป็นยังอยู่ในกระเป๋า.
เคน รีบออกไปจากที่นั่น, เดินลัดเลาะป่า มาจนถึงเนินแห่งหนึ่ง ด้วยสภาพของคน เหมือนไปต่อสู้กับอะไรมา เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง เนื้อตัวมอมแมม. เสียงน้ำไหลในลำธาร ทำให้เคน เริ่มจดจำเส้นทางได้. เขาหัวเราะด้วยความดีใจ ที่รอดชีวิตมาได้.
เบื้องหน้าของเขา มองเห็น ซุ้มประตูเสาหิน ทางเข้าหมู่บ้าน ที่อยู่ด้านซ้ายมือ. เขารีบเดินลงไปที่ลำธารน้ำ. เมื่อไปถึงหาดทรายของลำธาร เขารู้สึกประหลาดใจ กับสิ่งที่เห็นอยู่เบื้องหน้า.
...
รุ่งเช้า เคน รู้สึกประหลาดใจอีกครั้ง, บาดแผลของเมื่อวาน ที่เกิดจากรอยข่วนของพวกหมาผี หายสนิท เหมือนไม่เคยโดนอะไรกัดมาก่อน. เมื่อคืน เขายังพูดเล่นกับเด็กๆ อยู่เลยว่า พรุ่งนี้แผลมันก็จะหายเอง และมันก็หายจริงๆ โดยไม่รู้ว่าเพราะอะไร.
เขาจัดแจงเปลี่ยนเสื้อผ้า คว้าเอาชุดที่เหม็นน้อยกว่า มาสวม แล้วเดินออกมาหน้าบ้าน. สังข์ เอื้อย และโสนน้อย เดินตามออกมา. เคนพาพวกเด็กๆ จัดเก็บ ปัดกวาดบริเวณ ที่เรียกว่าบ้าน ให้น่าอยู่กว่าเดิม. ช่วยกันปักไม้แขวนผ้า ฝ่าฟืน ทำเขตเวรยาม ป้องกันสัตว์ป่า.
มีชาวบ้านป่า เป็นผู้ชายสองสามคน มาแอบซุ่ม ดูเคนกับพวกเด็กๆ ทำงานบ้านอยู่. เขาพูดซุบซิบอะไรกัน บางอย่าง แล้วก็หลบไป.
แต่ก็มีอีกสายตาคู่หนึ่ง ซึ่งไม่ใช่คนป่าพวกนี้ แอบซุ่มมองอยู่เช่นกัน.
ขณะที่ เคน กับพวกเด็กๆ กำลังขุดหลุม ฝังเสา มัดไม้ระแนง ทำเขตระวังสัตว์ร้าย เขาเริ่มเล่าความเป็นมา ของที่นี่ ให้พวกเด็กๆ ฟัง.
ชาวบ้านที่นี่เป็นชาวป่า เชื่อและกลัวในอำนาจของผีป่า ที่ปกครองหมู่บ้านนี้ พวกเขาเชื่อว่า ภูผาที่โอบล้อมหมู่บ้านทั้งสี่ทิศ เขาชี้ไปที่ หน้าผาด้านทิศตะวันตก คือที่อยู่ของพวกผีป่า มันขังให้ผู้คนในหมู่บ้านไว้เป็นทาส ไม่มีโอกาสหลุดรอดไปจากป่านี้ได้
แล้วพวกเขา ทำมาหากินกันยังไง หมายถึงจะติดต่อกับหมู่บ้านอื่นๆ น่ะครับ สังข์ ซัก.
เธอพูดเหมือนคนในเมืองเลยนะ มีครับด้วย เคน กระเซ้า ยิ้มที่มุมปาก คนที่นี่ หากินเฉพาะ ในเขตหมู่บ้านเท่านั้น รอบๆ ก็มีแต่ป่า ใครที่ออกนอกเขต ก็จะมีอันเป็นไป พวกเขาเชื่อว่า เป็นเพราะผีป่า มาเอาชีวิตไปเป็นเครื่องเซ่น
น่ากลัวจัง โสนน้อย กระเถิบเข้ามาใกล้ๆ.
พวกผีป่า จะส่งทูตที่เป็นสัตว์ร้ายบ้าง พืชกินคนบ้าง รวมทั้งวิญญาณที่มองไม่เห็น มารับร่างและวิญญาณ ของพวกชาวบ้านไป เคน เล่าต่อ.
พวกเรา ก็จะโดนด้วยใช่ไหม๊ ? สังข์ ถามซัก.
สัตว์ป่าน่ะเหรอ มันไม่น่ากลัวเท่าพวกปีศาจหรอก เคน พูดจริงจัง ถ้าเจอมันเข้าละก็ เธออาจจะอ้อนวอนให้มันฆ่าเธอเร็วๆ รีบๆ ทำงานเข้าเถอะ มันอาจซุ่มอยู่ใกล้ๆ เราก็ได้ หรือ อาจแปลงร่างมาเป็นคนที่เรารู้จักก็ได้ และ มันก็คือ ฉัน น น
แฮ่ม!!!
สังข์ ตกใจกลัว จนผงะ.
ฮ่า ฮ่า ฮ่า เคน หัวเราะ เมื่อเห็นเด็กสังข์ ทำท่าตกใจ จนล้มลงก้นกระแทกพื้น.
เคน อย่าล้อแบบนี้ซิ สังข์ ขู่และโกรธ.
เคน หลอกพวกหนู เสียงเอื้อย ตัดพ้อ.
ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ เคน ยังขำไม่หยุด ไอ้หนู ถ้ามันเป็นของจริง จะไม่มีเวลามานั่งเถียงกันว่า อะไรจริง หรือ หลอก แฮ่ม ๆ ๆ ฮ่ะ ๆ ๆ
ความกลัวของพวกเด็กๆ กลายเป็นเรื่องขำขัน. เด็กๆ ต่างพากันหัวเราะ ที่ถูกหลอกจนได้. เคน ปล่อยให้พวกเด็กๆ หยุดพักเล่นกัน เพราะงานเสร็จแล้ว.
ระหว่างอาหารค่ำ สังข์ ยังมีข้อกังขา.
บ้านที่หนูอยู่ ชื่อหมู่บ้านแสงสุข ที่หมู่บ้านนี้ ทำไมเขาไม่ตั้งชื่อกันล่ะ?
พวกชาวป่า ไม่กล้า เพราะมันเป็นบัญชาของปีศาจ ที่ต้องการปกปิดหมู่บ้านแห่งนี้ ไม่ให้คนข้างนอกรู้จัก
ทำไมเรียกชื่อไม่ได้ พูดกันเฉยๆ ก็ได้ เช่น หมู่บ้านเดือนหงาย บ้านน้ำใส อะไรอย่างงี้ สังข์ ออกความเห็น.
ถ้าใครพยายามจะตั้งชื่อหมู่บ้าน คนนั้นจะต้องมีอันเป็นไป
พวกปีศาจ มันทำร้ายชาวบ้านพวกนั้นจริงๆ เหรอ เวลาเอ่ยชื่อหมู่บ้านน่ะ โสนน้อย ถามบ้าง
ไม่หรอก มันก็แค่ความเชื่อ เคน พูดจริงจัง และพวกเขาก็เชื่อ จนเป็นจริงเป็นจังซะด้วยซิ
ถ้างั้น ถ้าไม่มีชื่อเรียก แล้วจะรู้ได้ไงว่าเป็นหมู่บ้านที่เราอยู่? สังข์ ยังซักเหมือนเดิม.
ก็มันมีหมู่บ้านอื่นซะที่ไหนกันเล่า จะมีชื่อหรือไม่มีชื่อ มันก็ไม่ต่างกันหรอก พูดเสร็จ ก็ยกเหยือกน้ำขึ้นดื่ม แล้วส่งให้พวกเด็ก ดื่มต่อ.
เคน พาพวกเรา ออกจากที่นี่ได้ไหม๊ ? สังข์ ขอร้อง ขณะช่วย เอื้อย เก็บสำรับอาหาร.
เคน สั่นศีรษะ ทำหน้าเครียด.
ว๊า! งั้น พวกเราก็ติดอยู่ที่นี่นะซิ เอื้อย ทำหน้าละห้อย เอื้อย คงไม่ได้เห็นหน้าแม่อีกแล้ว
เคน นะ นะ พาโสนน้อย กลับบ้าน พรุ่งนี้เลย
โสนน้อย ร้องไห้ เอื้อยก็ทำตาแดงๆ สังข์ ก็หน้าเศร้า เคน ไม่อยากได้ยินเสียงร้องตอนนี้ จึงรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาทันที.
นี่ คิดว่าฉันอยากจะให้พวกเธอ อยู่ที่นี่อย่างงั้นเหรอ? คิดอยากจะทำอะไรตามใจตัวเอง ที่นี่ไม่ใช่บ้านของพวกเธอนะ ปัดโธ่! ไป ไปนอนได้แล้ว
สารบัญ / ตอนที่
ปฐมบท -
ภาคที่ 1: ตามหารัก อุปสรรคไม่ท้อ
บทที่ 1 ต้นเหตุของเรื่องราว(1) ละครชีวิตแห่งนครวิชัยยศ (ตอนที่ 1/105)
(2) รัก ริษยา อาฆาต อำนาจมัวเมา (ตอนที่ 2/105)
(3) อำลาที่ขมขื่น (ตอนที่ 3/105)บทที่ 2 สังข์ เอื้อย โสนน้อย
(1) อดีตที่เติบโต (ตอนที่ 4/105)
(2) เพื่อนใหม่ผู้น่าสงสาร (ตอนที่ 5/105)
(3) จินตนาการ นิทาน ความฝัน (ตอนที่ 6/105)บทที่ 3 วันสังหาร
(1) ชีวิตที่โหยหา (ตอนที่ 7/105)
(2) พินัยกรรมริษยา (ตอนที่ 8/105)
(3) คำสั่งลับ (ตอนที่ 9/105)บทที่ 4 ชีวิตใหม่กลางภูผา
(1) ภาระใหม่ของนาเคนทร์ (ตอนที่ 10/105)
(2) ความลี้ลับของป่า (ตอนที่ 11/105)
(3) บทเรียนชีวิต (ตอนที่ 12/105)
(4) เวทกล มนตร์สู้ปีศาจ (ตอนที่ 13/105)
(5) ส่งเด็กกลับบ้าน (ตอนที่ 14/105)บทที่ 5 ภูติร้ายในป่ามรณะ
(1) ประตูมายาแห่งป่า (ตอนที่ 15/105)
(2) ภาพลวงตา (ตอนที่ 16/105)
(3) กลลวงปีศาจ (ตอนที่ 17/105)
(4) หุบผาหมอก (ตอนที่ 18/105)บทที่ 6 ประตูเวลาที่เรือนปีศาจ
(1) การมาเยือน ของมนุษย์นอกจักรวาล (ตอนที่ 19/105)
(2) ประตูเวลา ของพวกเอเลี่ยน (ตอนที่ 20/105)บทที่ 7 หนอนทะเลทราย
(1) สู่ทะเลทราย (ตอนที่ 21/105)
(2) หนอนยักษ์ มฤตยูใต้ดิน (ตอนที่ 22/105)บทที่ 8 หลุมดำดูดเวลา และการตามล่าของมนุษย์นอกจักรวาล
(1) หมู่บ้านไร้เวลา (ตอนที่ 23/105)
(2) จุดจบของพวกเอเลี่ยน (ตอนที่ 24/105)บทที่ 9 พบเพื่อนใหม่
(1) สองพี่น้องชาวเล (ตอนที่ 25/105)
(2) ปริศนาเฒ่าทะเล (ตอนที่ 26/105)
(3) ความลับ (ตอนที่ 27/105)
(4) แผนเดินทาง (ตอนที่ 28/105)
(5) บทเรียนบนเรือรบ (ตอนที่ 29/105)บทที่ 10 ผจญภัยกลางมหาสมุทร
(1) เขตย้อนเวลา (ตอนที่ 30/105)
(2) บนเรือโจรสลัด (ตอนที่ 31/105)
(3) ผีเสื้อสมุทร และหมึกยักษ์ (ตอนที่ 32/105)
(4) เกาะร้าง (ตอนที่ 33/105)
(5) นิมิตแห่งตำนานสายฟ้าอสูร (ตอนที่ 34/105)บทที่ 11 ปาฏิหาริย์ของเทพแห่งลิง
(1) อาวุธมีเจ้าของ (ตอนที่ 35/105)
(2) ปาฏิหาริย์ลิงเผือก (ตอนที่ 36/105)
(3) ปริศนาคำทำนาย (ตอนที่ 37/105)
(4) อากาศยานช่วยชีพ (ตอนที่ 38/105)
(5) อวสานเกาะร้าง (ตอนที่ 39/105)
ภาคที่ 2: ฝ่าอุปสรรค เพื่อรักและอิสรภาพ
บทที่ 12 นครพันธุรัฐ เมืองคนทาส(1) เชลย (ตอนที่ 40/105)
(2) ทาสใหม่ (ตอนที่ 41/105)
(3) นายหญิง เจ้าแห่งนครพันธุรัฐ (ตอนที่ 42/105)
(4) สถานภาพใหม่ของสังข์ (ตอนที่ 43/105)
(5) ความลับของนาเคนทร์ (ตอนที่ 44/105)บทที่ 13 เทคโนโลยีล่องหน
(1) ห้องลับของนายหญิง (ตอนที่ 45/105)
(2) นวัตกรรมการอำพราง (ตอนที่ 46/105)
(3) เสน่ห์แห่งอำนาจ (ตอนที่ 47/105)
(4) ความลับที่ต่อรองกันได้ (ตอนที่ 48/105)บทที่ 14 แหกคุกนรก นครพันธุรัฐ (ครั้งที่ 1)
(1) แผนหลบหนี (ตอนที่ 49/105)
(2) ประตูแห่งอิสรภาพ (ตอนที่ 50/105)
(3) หนี (ตอนที่ 51/105)บทที่ 15 เส้นทางที่พลัดพราก
(1) หมู่บ้านมนุษย์กินคน (ตอนที่ 52/105)
(2) พลายงาม เพื่อนร่วมทางคนใหม่ (ตอนที่ 53/105)
(3) นางพิม (ตอนที่ 54/105)
(4) เปลี่ยนร่างอำพรางหนี (ตอนที่ 55/105)บทที่ 16 เมืองกาญจนา
(1) วัดส้ม เมืองกาญจนา (ตอนที่ 56/105)
(2) ธัมมะกับชีวิต (ตอนที่ 57/105)
(3) ไปพบย่าทอง (ตอนที่ 58/105)บทที่ 17 บ้านของย่าทอง
(1) สายสัมพันธ์ย่าหลาน (ตอนที่ 59/105)
(2) ความสุขในเรือนทอง (ตอนที่ 60/105)
(3) ความสุข ความพอเพียง (ตอนที่ 61/105)บทที่ 18 วัยรุ่น วัยรัก วัยเรียน
(1) วัยรัก วัยเรียน (ตอนที่ 62/105)
(2) ความรักที่ก่อตัว (ตอนที่ 63/105)
(3) แสงสีแห่งชนบทยามค่ำคืน (ตอนที่ 64/105)
(4) เรื่องวุ่นวาย ของวัยรุ่น (ตอนที่ 65/105)บทที่ 19 ความรัก ความหวัง ยังไม่สิ้น
(1) เส้นทางรัก โสนน้อย สร้อยมณี (ตอนที่ 66/105)
(2) บวชพลายงาม (ตอนที่ 67/105)
(3) ลางบอกเหตุ (ตอนที่ 68/105)
(4) ทางรัก ทางธรรม (ตอนที่ 69/105)บทที่ 20 ตามหาเพื่อน
(1) ก้าวใหม่ของ นครพันธุรัฐ (ตอนที่ 70/105)
(2) รหัสสื่อสาร 213 ที่ยังจำกันได้ (ตอนที่ 71/105)
(3) นักบินฝึกหัด (ตอนที่ 72/105)บทที่ 21 แหกคุกนรก นครพันธุรัฐ (ครั้งที่ 2)
(1) เปิดฉากหนี (ตอนที่ 73/105)
(2) ปิดฉากทาสนรก (ตอนที่ 74/105)
ภาคที่ 3: รักนิรันดร์ ฝันเป็นจริง
บทที่ 22 เดินทางไกล ไปตามฝัน(1) สิงห์ดำ (ตอนที่ 75/105)
(2) เมืองแห่งความฝัน (ตอนที่ 76/105)บทที่ 23 นครรัฐเทพนารา
(1) นรกบนเมืองสวรรค์ (ตอนที่ 77/105)
(2) สวรรค์ในเมืองนรก (ตอนที่ 78/105)
(3) บทเรียนของแพรวา (ตอนที่ 79/105)
(4) งานเลี้ยงที่มีวันเลิกลา (ตอนที่ 80/105)บทที่ 24 ชีวิตใหม่ ใจกลางมหานคร
(1) แดนคนเถื่อน (ตอนที่ 81/105)
(2) เพื่อนรัก (ตอนที่ 82/105)
(3) แดนคนดี (ตอนที่ 83/105)บทที่ 25 ชีวิตจัดสรร ณ สันติอรุณ
(1) สวรรค์ลิขิต (ตอนที่ 84/105)
(2) ชีวิตจัดสรร (ตอนที่ 85/105)
(3) วิถีชีวิต วิถีชุมชน (ตอนที่ 86/105)
(4) คุณครูมือใหม่ (ตอนที่ 87/105)บทที่ 26 สัมผัสแรก สัมผัสรัก
(1) เบื้องหลังของหญิงสาว (ตอนที่ 88/105)
(2) ประสบการณ์ที่มีค่า ของรจนารินี (ตอนที่ 89/105)
(3) ของสำคัญ ที่ต้องหาให้เจอ (ตอนที่ 90/105)บทที่ 27 สังข์ทอง รจนา
(1) คืนร่างเดิม (ตอนที่ 91/105)
(2) ชีวิตใหม่ (ตอนที่ 92/105)
(3) ความหลัง ความรัก (ตอนที่ 93/105)บทที่ 28 วิกฤตของนครรัฐ
(1) ปัญหาที่ยังตีบตัน (ตอนที่ 94/105)
(2) ตามหาคำตอบ (ตอนที่ 95/105)
(3) นักเล่านิทาน (ตอนที่ 96/105)บทที่ 29 กู้วิกฤต
(1) สันติอรุณโมเดล (ตอนที่ 97/105)
(2) แผนกู้วิกฤต (ตอนที่ 98/105)
(3) วิกฤตรัก (ตอนที่ 99/105)บทที่ 30 ฝันที่เป็นจริง
(1) แต่งกับงาน (ตอนที่ 100/105)
(2) การสังหารท่านผู้นำ (ตอนที่ 101/105)
(3) อำนาจใหม่ (ตอนที่ 102/105)
(4) พ่อแม่บุญธรรม (ตอนที่ 103/105)
(5) ฝันเป็นจริง (ตอนที่ 104/105)
ปัจฉิมบท -
งานเลี้ยง ย่อมมีวันเลิกลา (ตอนที่ 105/105 ปัจฉิมบท)
เพลง ฝ่าอุปสรรค ตามหารักนิรันดร์
ฝ่าอุปสรรค ตามหารักนิรันดร์
เฝ้าใฝ่ฝัน ขอให้เป็นจริง
ความรัก ความกตัญญู เหนือกว่าทุกสิ่ง
แนบอกแม่อิง อุ่น ไอ รักฝ่าอันตราย สิ่งเลวร้ายนานา
สู้อาสา แม้ยากยิ่งนัก
ความโหดร้าย ริษยา อ่อนล้าเหนื่อยหนัก
ต้องกล้าหาญหัก อุปสรรค สู้ทนภูติป่า อสูรร้าย เหตุการณ์ท้าทายให้สู้
ต้องยืนหยัดอยู่ กอบกู้ หมู่ประชาชน
เพื่อแม่ เพื่อรัก เพื่อความภักดี ต้องทน
ข้าขอผจญ มารร้าย พ่ายแพ้ไปฝ่าอุปสรรค ตามหารักนิรันดร์
คืนฝันวันหวัง ยังอยู่ในใจ
ความรัก ความหวัง คือพลังยิ่งใหญ่
โอ้แม่จ๋า แม่อยู่ไหน ลูกเหนื่อยเหลือเกิน.
SUDIN CHAOHINFA, igoodmedia.net : Administration and Producer
Copyright © 2010-2021 intelligence good media homeschool.
All rights reserved. me@igoodmedia.net