ภาคที่ 2 บทที่ 19 ความรัก ความหวัง ยังไม่สิ้น ตอนที่ 68 ลางบอกเหตุ
วิถีชีวิตของแต่ละคน นั้นแตกต่างกัน ขึ้นอยู่กับ ผลของการกระทำ ทั้งในอดีตและปัจจุบัน. ในปัจจุบันนี้ พอจะทำนายกันได้ แต่ในอดีต หรือชาติปางก่อน ไม่สามารถทำนายได้. แต่แรงกดดัน ที่เป็นอุปสรรค เป็นความทุกข์ ในปัจจุบัน จะสะสมอยู่ในหน่วยความจำ. และเมื่อมันมีปริมาณมากพอ ก็จะถูกระบายออกมา เพื่อไม่ให้ความโศกเศร้ารันทด มีมากเกินขีดจำกัด.
ในที่สุด โสนน้อยก็หลับไป ด้วยความอ่อนเพลีย.
เหตุการณ์เริ่มบีบคั้น ให้โสนน้อยคิดหาทางออก ไม่มีที่ใดจะอบอุ่นเท่ากับบ้านของตัวเอง, บ้านที่มีแม่และพ่อรออยู่. แม้ว่าการหาหนทางกลับบ้าน ดูจะมืดมน แต่การอยู่ที่นี่ต่อไป รังแต่จะพบกับความเจ็บปวดรวดร้าวใจ ไร้การปลอบโยน. ด้วยหัวใจเด็ดเดี่ยว เธอจะทำสิ่งนี้ด้วยตัวของเธอเอง, โสนน้อย ตัดสินใจไปจากที่นี่.
ก่อนสว่าง มองเห็น เอื้อย ยังหลับสนิทอยู่. เธอกำลังจะปลุกเพื่อน แต่มาคิดอีกที เธอน่าจะไปคนเดียวดีกว่า. โสนน้อย ค่อยๆ เดินออกมาจากห้อง. คว้ากระเป๋าผ้าติดตัวไปด้วย เดินลงบันไดบ้าน. มุ่งหน้าข้ามทุ่งนาอันเวิ้งว้าง ว่างเปล่า. บรรยากาศช่างเป็นใจ วันนี้ไร้ผู้ค้น ไร้อุปสรรคขัดขวาง. เธอเดินไปจนถึงชายป่า ซึ่งเป็นชายแดนติดต่อกับหมู่บ้าน. โสนน้อย ไม่เคยออกผจญภัย ด้วยตัวคนเดียวมาก่อน รู้สึกทันทีว่า ตัวเธอเล็กลง เหมือนกลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง. เธอเริ่มกลัวเล็กน้อย แต่แรงคิดถึงพ่อแม่ จะต้องเอาชนะความกลัวไปให้ได้. เธอรีบสลัดมันทิ้งออกไปจากสมอง.
ภูตปีศาจ สัตว์ร้าย คลื่นทะเล ทุ่งทรายร้อน เธอก็เผชิญมาหมดแล้ว. แค่ป่าเล็กๆ ไม่น่าจะมีสัตว์ร้ายอะไรให้ต้องกลัวอีก. โสนน้อย เอาดาบออกจากฝัก ถือไว้ในมือ เดินเข้าไปอย่างไม่เกรงกลัว จนลึกเข้าไปทุกที. ยิ่งลึก ป่าก็ยิ่งทึบ อากาศก็เย็น แสงสว่างก็น้อยลง. เสียงของสัตว์ป่าดังมาจากระยะไกล. โสนน้อย เดินทางผ่านป่า นานเท่าใดจำวันเวลาไม่ได้. รู้ตัวอีกที มาถึงริมคลองน้ำ มีต้นไม้ใหญ่พาดพอให้เดินข้ามไปได้. ความจำสมัยเด็กเริ่มกลับมา คลองน้ำที่เห็นนี่ คล้ายกับคลองน้ำไหล ของหมู่บ้านแสงสุข. เธอดีใจ เริ่มจดจำบางสิ่งได้, ที่คลองนี้ แม่เคยพามาตกปลา และขุดหน่อไม้. โน่นไง มีต้นไม้ ล้มพาดลำคลอง พอที่จะเดินผ่านไปได้ โสนน้อยรีบสาวเท้าไป และเรียกพ่อกับแม่ ไปตลอดทาง. จนกระทั่ง มีเสียงตอบรับ แต่ไกลมาก. เธอจึงรีบสาวเท้า ข้ามไปจนถึงอีกฝั่ง รีบเดินเลาะริมฝั่งคลอง ให้ไกล้เข้าไปอีก จนกระทั่งถึง ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง ที่โคนค้นไม้ใหญ่ พ่อกับแม่ ถูกจับมัดที่โคนต้นไม้.
โสนน้อยดีใจ ที่พบพ่อกับแม่ รีบวิ่งโผเข้าไป. ... อะไรกันนั่น! แขนขา ลำตัว ของทั้งพ่อและแม่ ถูกฝังอยู่ในเปลือกต้นไม้. มันเป็นไปได้ยังไงนี่, ทั้งรู้สึกประหลาดใจและดีใจและกลัว สับสนปนกันไปหมด. เธอขยับเข้าไปใกล้ เพื่อจะดึงเอาพ่อกับแม่ ออกมาจากเปลือกไม้ประหลาดนั่น. แต่พอเข้าไปใกล้ ใบหน้าของพ่อและแม่ ก็มีปุ่มปมผุดขึ้นเต็มใบหน้า กลายเป็นเปลือกไม้ แล้วก็หลุดร่วง สลายกลายเป็น ใบหน้าของปีศาจ.
โสนน้อย ตกใจมาก ผงะถอย ใบหน้าของปีศาจ ค่อยๆ หลุดออกมาจากผิวเปลือกไม้. ไม่มีสิ่งใดน่ากลัว สำหรับภาพที่อยู่เบื้องหน้าอีกแล้ว. เธอกรีดร้องเสียงลั่นป่า, เท้าขวาเขยิบถอยหลัง ไปสะดุดกับกิ่งไม้. ร่างของเธอเสียหลัก ร่วงลงไปในลำคลอง. เธอรู้สึกหวิวๆ เมื่อร่างของเธอกำลังร่วงหล่นลงไปข้างล่าง. แต่นางฟ้า ที่สถิตย์อยู่บนต้นไม้ ช่วยเหลือเธอไว้ได้ทัน, คว้าข้อมือของโสนน้อยไว้. ตอนนี้ เธอรู้สึกว่า ตัวเบาเหมือนนุ่น. ถูกดึงให้ห่างออกจากต้นไม้ปีศาจนั่น ราวกับถูกลมพัด. ดูชั่งมหัศจรรย์เสียเหลือเกิน. นางฟ้าพาโสนน้อย เหาะขึ้นไปบนท้องฟ้า, สูงขึ้นไป สูงขึ้นไปเรื่อยๆ ผ่านปุยเมฆและแสงดาว ที่อยู่รายรอบ, มันช่างสวยงามเหลือเกิน. เธอลืมเหตุการณ์สยองขวัญเมื่อครูไปชั่วขณะ.
นางฟ้า พาโสนน้อย ลอยไปไกลมาก จนถึงดวงดาวดวงหนึ่ง เป็นดินแดนมหัศจรรย์ เหมือนในความฝัน. ทุกๆ ที่ ถูกแต่งแต้มด้วยสีสัน ลำแสงสีรุ้งสลับกันไปมา สวยงามจนสุดจะพรรณนา. เสียงดนตรีแผ่วเบา นุ่มนวล ไพเราะ เหล่านางฟ้าสีขาว และเทพบุตรสีเงิน ล่องลอยเต็มไปหมด. นางฟ้าใจดี พา โสนน้อย มาสถานที่แห่งหนึ่ง เป็นบ้านตุ๊กตาน่ารัก หลังเล็กๆ.
โสนน้อย ยื่นหน้าเข้าไปใกล้หน้าต่าง มองทะลุหน้าต่างบานเล็กเข้าไป. ข้างใน มีตุ๊กตาเล็กๆ น่ารัก อยู่เต็มไปหมด. แต่พอเข้าไปดูใกล้ๆ ทุกตัวไม่เหมือนตุ๊กตาเลย แต่เหมือนพวกเด็กสาวๆ มากกว่า แต่ตัวเล็กมาก และหน้าตาเหมือนกันหมด. ครั้งแรก ไม่เคลื่อนไหว. แต่ดูนั่นสิ! ตุ๊กตาเหล่านั้นเริ่มเคลื่อนไหว ขยับตัว แขนขา ได้แล้ว. พวกเขามีชีวิต และเห็น โสนน้อย. พวกเขา พากันเดินมาที่หน้าต่างบานน้อย. โสนน้อย รู้สึกตื่นเต้นมากขึ้นกว่าเดิม ตุ๊กตามีชีวิตพวกนั้น กวักมือทักทายเธอ.
นางฟ้าบอกให้ โสนน้อย เอามือแตะที่ประตูทางเข้า. และเมื่อเธอทำตามที่นางฟ้าบอก ก็บังเกิดพลังมหัศจรรย์ ดูดตัวเธอให้มีร่างเล็กลง เล็กลง และส่งตัวเธอเข้าไปอยู่ในนั้น. โสนน้อย รู้สึกตัวเองอยู่ในฐานะเจ้าหญิง. ตุ๊กตาพวกนั้น รีบปฏิบัติต่อเธอ เสมือนเป็นข้ารับใช้. โสนน้อย ยื่นหน้าออกไปที่หน้าต่าง ซึ่งตอนนี้ ไม่ใช่หน้าต่างบานเล็กอีกต่อไปแล้ว.
แล้วนางฟ้า ก็เหาะหายไป ในกลุ่มแสงดาว.
โสนน้อย มีความสุขอยู่กับตุ๊กตาสาวงาม ที่เป็นข้ารับใช้ได้ไม่นาน. ก็มีตุ๊กตาสาวงามผู้หนึ่ง เข้ามาตีสนิทเหมือนเพื่อน. แต่โสนน้อยไม่ได้ถือสา เพราะเธอก็รักตุ๊กตาสาวงามทุกตัว เหมือนเพื่อนอยู่แล้ว. และพวกเธอต่างสมัครใจ ยกฐานะของโสนน้อย ให้เป็นเจ้าหญิงมากกว่า.
ตุ๊กตาสาว กุลาทิพย์ ชวน โสนน้อย ออกไปจากบ้านหลังเล็ก. กติกาของนางฟ้า ที่สั่งไว้ว่า จะไม่มีตุ๊กตาตัวใด ออกไปจากบ้านได้เลย นอกจาก เป็นความประสงค์ของ เจ้าหญิงผู้เป็นเจ้าของบ้าน. โสนน้อย ไว้ใจ กุลาทิพย์ และพา กุลาทิพย์ ออกไปด้วย, โดยลืมข้อแนะนำของนางฟ้าไปสนิท. โสนน้อย กับ กุลาทิพย์ ออกไปนอกบ้าน ที่ประตูด้านหลัง.
กุลาทิพย์ เอ่ยขึ้น พร้อมกับยื่นไม้วิเศษ ที่เธอนำติดตัวมา ชี้ไปในห้วงอากาศว่างๆ ข้างหน้า. ปรากฏเป็นทุ่งหญ้าสวยงาม ขึ้นรายรอบบ้าน และมีป่าล้อมรอบเป็นวงแหวนอีกชั้นหนึ่ง. ตุ๊กตาสาวกุลาทิพย์ ขอร้องให้ โสนน้อย ตามไปเล่นด้วย.
ที่บริเวณชายป่า โสนน้อย ตามไป, คิดว่าป่าที่น่ากลัวกว่านี้ เธอเผชิญมามากแล้ว. นี่ก็แค่เป็นป่า ที่เกิดจากมนต์วิเศษ ไม่เห็นจะน่ากลัวที่ตรงไหนเลย. แต่พอไปถึงที่ด้านหลังของป่า กลับมีหน้าผาสูงชัน. เธอยื่นหน้าลงไปมอง เบื้องล่างลึกลงไป มืดและดูน่ากลัว. โสนน้อย ก้าวถอย เพื่อจะกลับออกไปจากที่นั่น. แต่เธอก็ประหลาดใจและตกใจ ไม่คิดว่า กุลาทิพย์ จะเปลี่ยนไป และำทำกับเธอแบบนี้.
ตุ๊กตากุลาทิพย์ ชักมีดพกออกมาจากที่ซ่อน แล้วจ้วงแทงเธอเข้าที่ตรงหัวใจ. โสนน้อย ไม่ทันตั้งตัว และไม่คิดว่า จะถูกปองร้ายในเวลาอันรวดเร็วเช่นนี้. เธอเจ็บปวดที่หัวใจ แขนขาอ่อนแรง. กุลาทิพย์ ได้โอกาส ็ผลักเธอตกหน้าผา. โสนน้อย หวีดร้องด้วยความกลัวสุดชีวิต.
เอื้อย เขย่าตัวเพื่อน จนเธอได้สติ และลุกขึ้นนั่ง. โสนน้อย สวมกอดเพื่อนไว้แน่น. ยังไม่หายกลัว กับความฝันที่เพิ่งจางหายไป.
พระจันทร์สีขาวนวล ในคืนข้างแรม ที่เคยเต็มดวง กำลังจะจางหายไปกับท้องฟ้า ยามใกล้รุ่งอรุณ ปรากฏให้เห็น ตรงช่องหน้าต่าง บนหัวนอน. ราวกับว่า กำลังรอฟังเรื่องราวร้องทุกข์ ของสองสาวน้อย อยู่อย่างใจจดใจจ่อ.
เอื้อย เอามือเช็ดน้ำตาของตัวเอง แล้วเล่าต่อ.
จากความฝันสู่ความฝัน เป็นเหตุอัศจรรย์ เกิดขึ้นพร้อมกัน ในคืนนี้, มันคงไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่ๆ. แต่มันคือลางบอกเหตุ ที่ เอื้อย และ โสนน้อย ต้องกล้าตัดสินใจ ทำอะไรสักอย่าง เพื่อเลือกทางเดินชีวิตของตัวเอง. แม้ว่าจะขัดกับความรู้สึก ของคนอีกหลายคนก็ตาม.
สารบัญ / ตอนที่ ปฐมบท -
บทที่ 2 สังข์ เอื้อย โสนน้อย
บทที่ 3 วันสังหาร
บทที่ 4 ชีวิตใหม่กลางภูผา
บทที่ 5 ภูติร้ายในป่ามรณะ
บทที่ 6 ประตูเวลาที่เรือนปีศาจ
บทที่ 7 หนอนทะเลทราย
บทที่ 8 หลุมดำดูดเวลา และการตามล่าของมนุษย์นอกจักรวาล
บทที่ 9 พบเพื่อนใหม่
บทที่ 10 ผจญภัยกลางมหาสมุทร
บทที่ 11 ปาฏิหาริย์ของเทพแห่งลิง
ภาคที่ 2: ฝ่าอุปสรรค เพื่อรักและอิสรภาพ
บทที่ 13 เทคโนโลยีล่องหน
บทที่ 14 แหกคุกนรก นครพันธุรัฐ (ครั้งที่ 1)
บทที่ 15 เส้นทางที่พลัดพราก
บทที่ 16 เมืองกาญจนา
บทที่ 17 บ้านของย่าทอง
บทที่ 18 วัยรุ่น วัยรัก วัยเรียน
บทที่ 19 ความรัก ความหวัง ยังไม่สิ้น
บทที่ 20 ตามหาเพื่อน
บทที่ 21 แหกคุกนรก นครพันธุรัฐ (ครั้งที่ 2)
ภาคที่ 3: รักนิรันดร์ ฝันเป็นจริง
บทที่ 23 นครรัฐเทพนารา
บทที่ 24 ชีวิตใหม่ ใจกลางมหานคร
บทที่ 25 ชีวิตจัดสรร ณ สันติอรุณ
บทที่ 26 สัมผัสแรก สัมผัสรัก
บทที่ 27 สังข์ทอง รจนา
บทที่ 28 วิกฤตของนครรัฐ
บทที่ 29 กู้วิกฤต
บทที่ 30 ฝันที่เป็นจริง
ปัจฉิมบท -
เพลง ฝ่าอุปสรรค ตามหารักนิรันดร์
|
|
|