ภาคที่ 2 บทที่ 15 เส้นทางที่พลัดพราก ตอนที่ 53 พลายงาม เพื่อนร่วมทางคนใหม่
หลังจากแยกทางกับสังข์, เอื้อย โสนน้อย เดินท่องล่องไปตามกระแสน้ำในลำธาร ขณะชายชุดทหาร นักล่าของนครพันธุรัฐ ยังตามไล่หลังมาติดๆ. โชคดีที่ตามมาแค่ 2 คน. แม้ว่านักล่า จะได้เปรียบ เพราะมีปืน แต่ในป่าทึบและมืด บรรยากาศอึมครึมแบบนี้ เด็กสาว 2 คน ผู้ถูกล่า กลับรู้ยุทธวิธีในการต่อสู้ได้ดีกว่า. นักล่า ไล่ล่าตามคำสั่งของเจ้านาย แต่เด็กสาวหนี เพราะต้องการเอาตัวรอด. ในสนามการต่อสู้ ประเมินได้ไม่ยากว่า จิตใจของผู้ถูกล่า จึงแกร่งกว่า.
เมื่อการรุกไล่ของชายชุดทหาร มาถึงทำเลที่ต้องเผด็จศึก เอาแพ้ชนะกัน, เอื้อย โสนน้อย ได้ยุทธภูมิที่เหนือกว่า พากันซ่อนตัว ดักซุ่มอยู่หลังท่อนไม้ใหญ่ ที่พาดผ่านกลางลำธาร, แต่อยู่คนละฝั่ง. เอื้อย เตรียมหน้าไม้กล ไว้ในมือ. หน้าไม้กล ที่เธอได้มา ทันสมัยกว่าอันที่เคยใช้. ทำจากวัสดุโลหะเหนียวกว่าไม้ และมีน้ำหนักเบา พร้อมลูกดอกเหล็ก ที่บรรจุอยู่ในกระบอกกลมอีก 2 อัน สามารถยิงเร็วได้คราวละ 3 ดอก ติดต่อกัน. นับว่าเด็กสาวสองคน มีเขี้ยวเล็บไม่น้อยทีเดียว. ข้อเสียเปรียบของฝ่ายนักล่า อีกข้อหนึ่ง คือ พวกเขายังไม่รู้อานุภาพของอาวุธของศัตรู และพิษสงในฝีมือการต่อสู้ ของสองสาวน้อยนี่เลย.
เมื่อชายชุดทหาร รุกเข้ามาใกล้ในระยะการมองเห็นของสองสาว แต่กลับมองไม่เห็นศัตรู เขาก็กลายเป็นผู้ถูกล่าไปทันที. ชายชุดทหารทั้งสองคน ถูกลูกดอกของเอื้อย เสียบเข้าที่ลำคอ ในเวลาไม่ห่างกัน. โสนน้อย ฉวยโอกาสที่ศัตรูเสียเปรียบ วิ่งเข้าใส่ ใช้มีดเสียบซ้ำเข้าที่ลำตัว ของคนที่อยู่ด้านขวา. เอื้อย ไม่รอโอกาส ปิดบัญชีนักล่า ด้วยการส่งลูกดอกไปที่ร่างของ ชายชุดทหารคนที่อยู่ด้านซ้าย. แต่คนที่ถูกมีดเสียบลำตัว ยังมีสติอยู่ กดไกปืนยิงไปแบบมั่วๆ ก่อนสิ้นฤทธิ์ ไปพร้อมกับ ลมหายใจเฮือกสุดท้าย ของคนที่อยู่ด้านซ้าย ซึ่งมีมีดของ โสนน้อย เสียบคาหลัง. นักล่าทาสเชลยทั้งสองคน ของพันธุรัฐ เอาชีวิตมาทิ้งแบบง่ายๆ ที่กลางลำธาร หมดโอกาสจะกลับออกไป บอกพรรคพวกที่ยังรออยู่ในรถ.
หลังกำจัดผู้ไล่ล่าได้สำเร็จ ก็ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วงแล้ว. เอื้อย โสนน้อย พากันขึ้นมาบนฝั่ง, สำรวจ ร่างกายและความเสียหาย, พวกเธอไม่เป็นอะไรเลย. นับจากนี้ การเดินทางของพวกเธอ มีความปลอดภัยมากขึ้น. เพียงไม่กี่ชั่วโมง โสนน้อย เอื้อย ก็เดินทะลุออกจากป่าทึบ, พระอาทิตย์ส่องแสงลงมาที่ทางเดิน. คงจะเกือบเที่ยงวันแล้ว มองเห็นทางคนเดิน เป็นสัญญาณบอกว่า ใกล้ถึงหมู่บ้านคนในอีกไม่ช้า.
เอื้อย กับ โสนน้อย เดินไปเพลินๆ สายตาสอดส่ายหาของกินในป่า. ที่ข้างทางลึกเข้าไป โสนน้อย สังเกต มีคนกำลังผลุบโผล่ทำอะไรสักอย่าง จึงชวนเพื่อน เข้าไปดูให้ใกล้กว่านี้. เอื้อย เกือบพลั้งปากถาม แต่ โสนน้อย ปิดปากห้ามไว้.
สักครู่ ก็ได้ยินเสียงเด็กผู้ชาย ร้องเสียงดังมาจากที่ตรงนั้น.
ชายวัยกลางคน หัวล้านถึงกลางกะหม่อม กำลังเงื้อด้ามเสียม ปากก็พร่ำก่นด่าไม่หยุด.
เด็กผู้ชาย ถูกเชือกมัดมือและเท้า พยายามดิ้น ให้รอดพ้น จากการตีด้วยเสียมเหล็ก. เขาถูกกระหน่ำตีไป 2-3 ครั้ง ที่ลำตัว. เสียงเด็ก ร้องขอชีวิต.
โสนน้อย กระซิบ, เอื้อย พยักหน้า เห็นแล้ว. เสียงร้องของเด็กหยุดลง, เป็นภาพที่น่าอดสูมาก. เด็กคงสลบไปแล้ว เขาเตรียมจะตีซ้ำ, คงหวังจะให้ตายจริงๆ. เอื้อย ต้องรีบหาทางช่วยเด็กให้เร็วที่สุด. ไม่มีอะไรดีไปกว่า อาวุธที่อยู่ในมือ. เธอเล็งลูกดอก ไปที่ชายหัวล้าน แต่ โสนน้อยห้ามไว้.
โสนน้อย หยิบเอาหนังสะติ๊กที่พกมา ออกจากกระเป๋า ใส่กระสุนหิน ที่มีอยู่เกลื่อนแถวๆ นั้น.
ชายหัวล้าน ยกด้ามเสียมขึ้นสุดแขน เล็งเสียมเหล็ก ไปที่หัวของเด็ก. แต่เขาก็ทำได้แค่นั้น, ลูกหินจากหนังสะติ๊ก ... โป๊ก! พุ่งปะทะเข้าที่กลางหัวล้านพอดี. เขาตกใจร้อง อุ๊ย! เอามือคลำที่หัว มองซ้ายขวา หาแหล่งที่มาของก้อนหิน. เขาต้องรีบทำงานอันชั่วช้านี้ให้เสร็จ ก่อนที่จะมีคนมาเห็น. เขารีบยกด้ามเสียมขึ้น หวังจะฟาดมันลงมาอีกครั้ง, แต่แล้ว เขาก็ชงัก.
ชายหัวล้าน ยังไม่ละความพยามยาม จะฆ่าเด็กให้ได้. แค่ลูกกระสุน ไม่ได้ทำให้เขาสะทกสะท้าน หรือขับไล่จิตใจอันชั่วร้ายออกไปได้. เอื้อย เห็นว่าถ้าช้าไปกว่านี้ เด็กอาจตายจริงๆ. เสียงของเขาเงียบหายไป คงสลบไปแล้ว. เอื้อย จึงปล่อยลูกดอกออกไป. แต่แค่ขู่.
เป็นการขู่ที่ได้ผล. ลูกดอกปักฉึกที่ต้นขาของเขา. เขาคงรู้แล้วว่า งานนี้ไม่ง่ายเหมือนที่คิด, ขืนอยู่ที่นี่ต่อไป อาจจะถูกจับ ในข้อหาฆ่าคนตาย. เขารีบวางด้ามเสียมลง กึ่งเดินกึ่งวิ่งกะเผกๆ หายเข้าป่าไป. ลูกดอกที่ปักขา ถ้าไม่ผ่าออก ก็ต้องดึงให้ทะลุเนื้อออกไป. ป่านนี้เขาคงบาดเจ็บ ไม่กล้ามาทำร้ายเด็กได้อีกต่อไป. เอื้อย โสนน้อย รีบลุกออกจากที่ซ่อน เข้าไปประคองเด็กให้หงายขึ้น
เขาเป็นเด็กผู้ชายหน้าตาดี อายุน่าจะไล่เลี่ยกับพวกเธอทั้งสองคน, สวมเสื้อและกางเกงไทยพื้นบ้าน. เขายังนอนสลบอยู่. เอื้อย รีบแก้เชือกที่มัดข้อมือและข้อเท้า ออกจนหมด แล้วให้ดมยา. โสนน้อย เอาน้ำแตะที่ริมฝีปาก และนวดลำตัว แขนขา เบาๆ. ไม่นาน เด็กก็ได้สติกลับคืนมา. เขาเอามือคลำที่ลำตัว บริเวณที่ถูกตี และใบหน้า มีรอยฟกช้ำหลายที่.
พลายงาม สงสัยว่า เด็กผู้หญิงแปลกหน้าสองคน จะไล่ผู้ใหญ่ที่แข็งแรงกว่าไปได้อย่างไร. พวกเธอเป็นใครกันแน่ แต่ที่แน่นอน คือ พวกเธอไม่ใช่คนแถวนี้. เมื่อเขาเห็น อาวุธที่ เอื้อย โสนน้อย นำติดตัวมาด้วย จึงเอ่ยถาม เอื้อย,
เอื้อย กับ โสนน้อย พยุงแขนของ พลายงาม ให้ลุกขึ้นยืน.
เขายืนอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพยักหน้า. เอื้อย โสนน้อย ช่วยชีวิต พลายงาม ได้ทันเวลา, แต่เขาก็ฟกช้ำไปหลายจุด. ได้ช่วยเหลือคนที่กำลังจะตาย ทำให้เธอลืมปัญหาของตัวเองไปชั่วขณะ. พลายงาม พาสองสาวเดินไปตามเส้นทาง เพื่อกลับบ้าน.
ชั่งเป็นชีวิตที่น่าสงสาร ไม่ต่างกับชีวิตของพวกเธอเลย. แต่ต่างกันตรงที่ พลายงาม มีทั้งพ่อและแม่และอยู่ด้วยกัน. แต่สำหรับ เอื้อย แม่แท้ๆ ทิ้งไป ปล่อยให้อยู่กับแม่เลี้ยง และพี่เลี้ยงใจร้าย, ส่วน โสนน้อย แม่ตายตั้งแต่เธอเกิด มีพ่อก็เหมือนไม่มี. แม้ว่าชีวิตของเธอสองคนจะไม่สมบูรณ์ แต่พวกเธอก็ยังต้องการแม่อยู่ดี. ที่เธอต้องต่อสู้ อดทน อยู่ทุกวันนี้ ก็เพื่อตามหาแม่ ที่กำลังรอเธออยู่. เดินคุยกันมาตั้งนาน พลายงาม จึงเป็นฝ่ายถามบ้าง.
เอื้อย คิดว่า ถ้าเล่าตอนนี้ ก็คงจะเล่าไม่จบง่ายๆ. นี่แค่การเริ่มต้นของมิตรภาพที่ดี, คงต้องใช้เวลาเรียนรู้กันและกันอีกนาน.
เด็กสาวทั้งสองส่ายหน้า.
พลายงาม รู้สึกสงสารเพื่อนร่วมทางขึ้นมาทันที. ความรู้สึกเอื้ออาทร อยากให้คนอื่นพ้นทุกข์ มักจะเป็นยารักษาทางใจได้เป็นอย่างดี. พลายงาม ลืมความเจ็บปวดของตัวเอง ไปชั่วคราว, เพื่อนสาวสองคนนี่ คงลำบากมามาก เพราะไม่มีพ่อแม่ ไม่มีบ้านจะอยู่.
พลายงาม โสนน้อย เอื้อย เดินพ้นแนวป่า ก็เข้าเขตหมู่บ้าน.
สารบัญ / ตอนที่ ปฐมบท -
บทที่ 2 สังข์ เอื้อย โสนน้อย
บทที่ 3 วันสังหาร
บทที่ 4 ชีวิตใหม่กลางภูผา
บทที่ 5 ภูติร้ายในป่ามรณะ
บทที่ 6 ประตูเวลาที่เรือนปีศาจ
บทที่ 7 หนอนทะเลทราย
บทที่ 8 หลุมดำดูดเวลา และการตามล่าของมนุษย์นอกจักรวาล
บทที่ 9 พบเพื่อนใหม่
บทที่ 10 ผจญภัยกลางมหาสมุทร
บทที่ 11 ปาฏิหาริย์ของเทพแห่งลิง
ภาคที่ 2: ฝ่าอุปสรรค เพื่อรักและอิสรภาพ
บทที่ 13 เทคโนโลยีล่องหน
บทที่ 14 แหกคุกนรก นครพันธุรัฐ (ครั้งที่ 1)
บทที่ 15 เส้นทางที่พลัดพราก
บทที่ 16 เมืองกาญจนา
บทที่ 17 บ้านของย่าทอง
บทที่ 18 วัยรุ่น วัยรัก วัยเรียน
บทที่ 19 ความรัก ความหวัง ยังไม่สิ้น
บทที่ 20 ตามหาเพื่อน
บทที่ 21 แหกคุกนรก นครพันธุรัฐ (ครั้งที่ 2)
ภาคที่ 3: รักนิรันดร์ ฝันเป็นจริง
บทที่ 23 นครรัฐเทพนารา
บทที่ 24 ชีวิตใหม่ ใจกลางมหานคร
บทที่ 25 ชีวิตจัดสรร ณ สันติอรุณ
บทที่ 26 สัมผัสแรก สัมผัสรัก
บทที่ 27 สังข์ทอง รจนา
บทที่ 28 วิกฤตของนครรัฐ
บทที่ 29 กู้วิกฤต
บทที่ 30 ฝันที่เป็นจริง
ปัจฉิมบท -
เพลง ฝ่าอุปสรรค ตามหารักนิรันดร์
|
|
|