ภาคที่ 2 บทที่ 19 ความรัก ความหวัง ยังไม่สิ้น ตอนที่ 66 เส้นทางรัก โสนน้อย สร้อยมณี
ปีนี้ ย่าทองมีอายุครบ 65 ปี แต่ยังดูไม่แก่ เพราะเป็นคนอารมณ์ดี มองโลกในแง่บวกเสมอ. ส่งผลให้ย่าดูอ่อนกว่าอายุ. บุญกุศล ที่ช่วยคนอื่น อนุเคราะห์ผู้ตกยาก จึงเป็นที่รัก ยำเกรงของคนในย่านนี้. ระหว่างอาหารค่ำวันนี้, พลายงาม บอกกับ ย่าทอง พวกเขากับเพื่อนๆ จะจัดงานบุญครบรอบวันเกิดให้ย่า.
ย่าทอง ผงกศีรษะรับ. ขณะที่ โสนน้อย พูดสนับสนุน พลายงาม.
สรุปว่า ย่าทอง ไม่กล้าขัดศรัทธา และความหวังดีของพวกหลานๆ. ยอมให้จัดงาน ครบรอบอายุของตัวเอง. แต่ในใจลึกๆ แล้ว ก็อดภูมิใจพวกหลานๆ ไม่ได้. มิเสียแรง ที่อบรมเลี้ยงดูพวกเขา มาเป็นอย่างดี และก็แน่ใจว่า อนาคตข้างหน้า จะฝากชีวิตไว้กับพวกเขาได้ ในวัยไม้ใกล้ฝั่ง.
บริเวณลานหน้าบ้าน กลายเป็นสถานที่จัดงาน. เวทีเตี้ยๆ ถูกสร้างขึ้นง่ายๆ เพื่อใช้เป็นพิธีและกิจกรรม. ภาคเช้า เป็นพิธีสงฆ์ จัดกันบนบ้าน. พลายงาม นิมนต์พระมาเทศน์ และฉันอาหารเช้า. เสร็จแล้ว ให้ย่าทองขึ้นไปนั่งบนเวทีที่จัดไว้ สำหรับสนทนากับแขก ที่มาร่วมแสดงความยินดี.
พวกเด็กๆ ได้จัดบริเวณบ้าน ให้เป็นที่แสดงองค์ความรู้ต่างๆ ที่ ย่าทอง สะสมมา ให้แขกที่มาร่วมงานได้ดูได้ศึกษา และนำเอาไปประยุกต์ใช้. สร้างความพึงพอใจ และความประหลาดใจ ให้แก่แขกที่มาร่วมงานเป็นอย่างมาก. เพราะไม่เคยเห็นมีงานวันเกิดที่ไหน จัดกิจกรรมแบบนี้ให้ดู.
ตอนบ่ายแก่ๆ ของวันงาน แขกบางตาลงไปแล้ว ท่านพ่อเมืองกาญจนา มาอวยพรและแสดงความยินดีแก่ย่าทอง. ตอนหนึ่งของการสนทนา พริ้ง แอบได้ยิน สิ่งที่ ย่าทอง กับท่านพ่อเมืองพูดกันแล้ว รู้สึกเสียใจ, จึงหลบเข้าไปในห้อง. โสนน้อย มัวเพลินกับการพับเก็บเสื้อผ้า ไม่ได้สนใจว่า คนข้างนอกจะคุยอะไรกัน. เห็น พริ้ง เข้ามา นั่งลงแล้วแอบร้องไห้กระซิก, จึงขยับเข้าไปหา. ตั้งแต่มีเรื่องกับลูกกำนันทรง ที่งานวัดดอน, พริ้ง ไม่มีอาการริษยา โสนน้อย เหลืออยู่เลย.
โสนน้อย ถาม ขณะสบตากับ พริ้ง. แต่คำตอบที่ได้ คือเสียงสนทนาเบาๆ ที่อยู่ข้างนอกห้อง.
พริ้ง ทนฟังไม่ได้ ร้องไห้ออกมาเบาๆ. โสนน้อย เข้าไปโอบกอดเพื่อน แต่เสียงร้องไห้กระซิกของ พริ้ง กลับรุนแรงขึ้น. โสนน้อย ทำใจไม่ถูก รู้สึกสับสนไปหมด. เธอเพิ่งรู้แน่ชัดวันนี้เองว่า พริ้ง ก็รัก พลายงาม ไม่น้อยกว่าที่เธอรู้สึก. ถ้า พลายงาม เลือกที่จะรัก พริ้ง เธอก็คงไม่ต้องคิดมากอย่างวันนี้. เพราะอย่างไรเสีย ย่าก็คงไม่เห็นด้วย ที่จะให้พวกเธอ ไปรักกับหลานชายของตัวเอง ซึ่งอาจมีอนาคตที่ดี ดีกว่าจะมาชอบเด็กที่นำมาชุบเลี้ยง. โอกาสที่เธอจะหลีกทางให้ พริ้ง ก็มีทางเป็นไปได้. แต่นี่ย่าได้เลือกทางชีวิต ให้กับ พลายงาม เสียแล้ว, ใครจะกล้าคัดค้าน. แล้วผู้หญิงคนนั้น จะเป็นอย่างไรก็ไม่รู้ เขาจะรักและจริงใจกับ พลายงาม แค่ไหน.
น้ำตาของ พริ้ง ยังไหลไม่หยุด. เธอรู้สึกสงสาร พริ้ง พอๆ กับสงสารตัวเอง. รู้สึกเจ็บลึกๆ ในหัวใจ จนกลั้นน้ำตาไม่อยู่เหมือนกัน.
พ่อเมืองกาญจนา ลากลับ, พลายงาม เดินไปส่งที่รถ. โสนน้อย เห็นย่าพูดกับ พลายงาม ระหว่างเดินขึ้นบ้าน. สังเกตสีหน้าของเขา ดูไม่ดีเลย. เขาคงรู้แล้วว่า ย่ากับพ่อเมืองได้ทำสัญญาอะไรกันไว้แล้ว. สายตาของเขา ประสานกับสายตาของ โสนน้อย ก็ยิ่งสร้างความสับสนให้แก่ทั้งตัวเธอ และ พลายงาม ไม่น้อย.
วันนี้ท้องฟ้าไม่โปร่งเหมือนทุกวัน. เมฆก้อนหนา มาชุมนุมกันเต็มแผ่นฟ้าไปหมด. เอื้อย กับ โสนน้อย ช่วย บุญทิ้ง ทำงานที่สวนหลังบ้าน. พริ้ง ช่วยพี่สาว ตกแต่งสวนดอกไม้ที่รั้ว ใกล้ประตูใหญ่. ทุกคนแปลกใจ ที่เห็นรถเก๋งคันสวย วิ่งผ่านประตูใหญ่เข้ามาที่บ้านของย่าทอง. รถคันนั้น มีคนขับเป็นผู้ชาย และมีหญิงสาวหน้าตาดีผู้หนึ่ง นั่งอยู่ด้านหลัง. ข้างๆ เธอเป็นสตรีวัยกลางคน, คงเป็นพี่เลี้ยงหรือไม่ก็คนติดตาม.
เมื่อก้าวลงจากรถ เธอเป็นเด็กสาววัยแรกรุ่น น่าตาน่ารัก ผิวขาวสะอาด ร่างโปร่ง สวมเสื้อผ้าและกระโปรงสีสว่าง หมวกปีกสีชมพูใบกว้าง และผ้าพันคอสีแดงเลือดนก, ช่วยขับใบหน้าและเรือนร่างให้ดูมีสง่า. เธอต้องเป็นบุตรของพวกผู้ดีแน่ๆ หรือว่า ... ยายเมี้ยน ผละจากงานครัวออกไปดู แล้วกลับมารายงาน ย่าทอง.
ย่าทอง ลุกเดินออกไปต้อนรับแขก ซึ่งกำลังยืนอยู่ที่บันไดบ้าน.
แขกทั้งสามคน ที่เพิ่งขึ้นเรือนมาใหม่ ได้รับเชิญเข้าไปนั่ง ในห้องรับแขก. ยายเมี้ยน เห็นว่าคนอื่นๆ มีงานวุ่นๆ กันอยู่ข้างล่าง คงไม่มีเวลามารับแขกแน่ๆ, จึงยกน้ำ และหาอาหารว่าง ออกมาต้อนรับ.
สร้อยมณี ยิ้มให้ ย่าทอง ขณะที่ พลายงาม กำลังเดินออกมาจากห้อง. รอยยิ้มของเธอ ดูหวานซึ้งขึ้นอีก เมื่อมองไปที่ พลายงาม. และเมื่อ พลายงาม สบตากับเธอ แววตาของ สร้อยมณี เปลี่ยนไป, ดูเขินอายเล็กน้อย และหลบไปทางอื่น. ใบหน้าที่ข่าวผ่อง เริ่มมีสีแดงเรื่อๆ จน ย่าทอง สังเกตเห็นได้, และยิ้มด้วยความพึงพอใจ และเข้าใจในความรู้สึกของพวกเด็กหนุ่มสาว.
พลายงาม เคยพบ สร้อยมณี มาครั้งหนึ่งแล้ว เมื่อหนก่อน แต่ก็นานเป็นปีแล้ว. ตอนนั้น เธอยังดูเป็นเด็กอยู่เลย. เวลาผ่านไป ไม่คิดว่าเธอจะสวยและน่ารักอย่างนี้. เลือดวัยหนุ่มเริ่มพลุ่งพล่าน แต่ก็ต้องเก็บอาการไว้ให้อยู่ เสน่ห์ในยามนี้ ของ สร้อยมณี ทำให้ พลายงาม ลืมเรื่องราวที่ผ่านมาชั่วขณะ. เขาค่อยๆ เดินและคลานไปนั่งใกล้ๆ ย่าทอง, แต่หางตากลับมองไปที่ สร้อยมณี. ย่าทอง สังเกตอาการเขินอายของหลานชายแล้ว ถึงกับหัวเราะหึๆ เพราะไม่เคยเห็น ท่าทางเก้งๆ ก้างๆ ของหลานชายมาก่อน.
พลายงาม พาสร้อยมณี ลงมาข้างล่าง, แนะนำให้เธอรู้จักกับ เอื้อย และ โสนน้อย ซึ่งกำลังทำงานอยู่ที่สวนหลังบ้าน. สร้อยมณี รู้สึกว่าสาวน้อยสองคนนี่ รูปร่างก็สะสวยไม่เบา ถ้าได้รับการขัดผิวแต่งตัวสักหน่อย.
โสนน้อย สังเกตว่า คนที่มีอาการร้อนรน รู้สึกไม่สบายใจกว่าใครๆ น่าจะเป็นตัว พลายงาม. เพราะมีสาวสวยแนบอยู่ข้างๆ ไม่ยอมทิ้งห่าง ขณะที่ โสนน้อย ก็ยืนอยู่ตำตา. เป็นอารมณ์รู้สึกเจ็บลึก อยู่ไม่น้อย, เธอนึกถึง พริ้ง ขึ้นมาทันที. นี่ดีนะ ที่ พริ้ง ไม่ได้อยู่ตรงนี้, ไม่อย่างนั้น เธออาจจะควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ก็ได้.
ในสถานการณ์แบบนี้ เอื้อย กลับรู้สึกว่า โสนน้อย ต่างหาก ที่เป็นฝ่ายเก็บความรู้สึกไว้ ได้ดีกว่าใครๆ. ทั้งๆ ที่ในใจก็ปวดร้าวพอๆ กับ พริ้ง. เธอรู้สึกสงสารเพื่อนรัก ขึ้นมาจับใจ. คงไม่มีใคร รับรู้ความรู้สึกในใจของ โสนน้อย ได้ดีเท่ากับเธออีกแล้ว. โสนน้อย เป็นคนที่เก็บความรู้สึกได้เก่ง ไม่มีใครรู้หรอกว่า หัวใจอันบอบบางของเธอ จะรู้สึกเจ็บแค่ไหน ที่เห็นคนที่ตัวเองรัก ยืนเคียงคู่กับสาวงาม ซึ่งเป็นใครที่ไหนก็ไม่รู้ ถูกจับมาแทรกระหว่างกลาง.
สร้อยมณี ออดอ้อนรั้งแขน พลายงาม จนดูเกินงามสำหรับเด็กสาว. พลายงาม รีบตัดใจพาออกไป แต่ก็อดไม่ได้ ที่จะหันหลังกลับไปมอง โสนน้อย ด้วยหางตาที่มีแววเศร้ามากกว่ายินดี. เขารู้สึกหดหู่ขึ้นมาทันที เมื่อเห็น โสนน้อย กำลังเบือนหน้าหลบไป. พลายงาม รู้ดีว่า เธอรู้สึกอย่างไร กับเหตุการณ์เมื่อครู่. พลายงาม คิดไว้แล้วว่า อาจจะมีสักวันหนึ่ง ที่ต้องมาเจอภาวะกดดันแบบนี้.
พลายงาม กับ สร้อยมณี พากันเดินบนคันนา ดูบรรยาศท้องทุ่งเขียวขจี อยู่พักใหญ่. ท้องฟ้าเริ่มมืดคลื้มมาเร็วกว่าปกติ, แต่ สร้อยมณี ก็ยังอ้อยอิ่ง เพลิดเพลินชวน พลายงาม เดินไปเรื่อยๆ. กระแสลม เริ่มพัดแรงขึ้น, ยอดต้นตาล เริ่มโอนเอนตามแรงลม, กังหันลมที่ บุญทิ้ง ทำไว้ ก็หมุนเร็วขึ้น. ทุกอย่าง เหมือนกับพร้อมใจกัน เร่งเวลาให้เร็วขึ้น. พลายงาม แหงนหน้ามองท้องฟ้าที่มืดดำ, สายฟ้าแลบไกลๆ สักพัก เสียงฟ้าร้องก็ตามมา. เป็นสัญญาณบอกว่า ต้องรีบหาที่กำบังโดยเร็ว. พลายงาม คว้ามือ สร้อยมณี ให้รีบเดินไปให้ถึงกระท่อมหลังน้อย ที่อยู่ข้างหน้า ห่างออกไปไม่ไกล. แต่ช้าไป ฝนเริ่มลงเม็ด เปาะแปะ ๆ. เม็ดฝน เริ่มหนาขึ้น.
เธอและคนขับรถ รู้สึกเป็นห่วง สร้อยมณี ขึ้นมาทันที. แต่ ย่าทอง กลับรู้สึกเฉยๆ. เพราะฝนฟ้าตามชนบท มันก็ตกของมันอย่างนี้ มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว. ย่าทอง จึงพูดปลอบใจ ให้หญิงพี่เลี้ยงและคนขับรถ สบายใจ.
พลายงาม กับ สร้อยมณี พาร่างอันเปียกปอน ชุ่มโชกไปด้วยน้ำฝน มาหลบฝนชั่วคราว ที่ชายคาบ้านดิน ในสวนสมุนไพรหลังบ้าน. แต่ไม่ได้ทำให้สองหนุ่มสาวแรกรุ่น รู้สึกตกใจหรือเป็นกังวลแต่อย่างใด พวกเขากลับรู้สึกสนุกตื่นเต้น ที่ได้เผชิญกับฝนและลมหนาว. ชั่งเป็นห้วงเวลาอิสระ และเป็นใจ สำหรับโลกของหนุ่มสาว ที่มีเพียงเขาสองคน. สร้อยมณี ถือโอกาสเอนกาย แนบกับอกของ พลายงาม เพื่อคลายหนาว โดยที่พวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ำไปว่า มีคนที่เป็นห่วง แอบรอเขาอยู่ใกล้ๆ.
เมื่อฝนหยุดตกได้พักใหญ่ ก็บ่ายมากแล้ว. พลายงาม ยังพอมีเวลาที่จะอาบน้ำ ผัดเปลี่ยนเสื้อผ้า และจัดข้าวของขึ้นรถ.
ก่อนออกเดินทาง ย่าทอง รู้ความในใจของหลานชายดี, คิดว่า เขาอาจจะยังสับสนตัวเองอยู่ แต่อีกไม่นานก็คงจะหาย. นางต้องคอยกำชับ ให้หลานชายเห็นว่า ต่อไปการดำเนินชีวิตของเขา จะไม่ใช่เกมเล่นขายของ เหมือนตอนเด็กๆ อีกแล้ว.
ย่าทอง พยักหน้า แล้วโอบกอดหลานชายไว้แน่น.
ปัญหาความรักของหนุ่มสาว ที่มีคนอื่นเข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วย เกินสองคน ย่อมก่อปัญหาให้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้. ปราชญ์ ท่านหนึ่ง จึงได้บรรยายถึง อนุภาพของความรักหลากหลายแง่มุม ไว้อย่างน่าฟัง.
สารบัญ / ตอนที่ ปฐมบท -
บทที่ 2 สังข์ เอื้อย โสนน้อย
บทที่ 3 วันสังหาร
บทที่ 4 ชีวิตใหม่กลางภูผา
บทที่ 5 ภูติร้ายในป่ามรณะ
บทที่ 6 ประตูเวลาที่เรือนปีศาจ
บทที่ 7 หนอนทะเลทราย
บทที่ 8 หลุมดำดูดเวลา และการตามล่าของมนุษย์นอกจักรวาล
บทที่ 9 พบเพื่อนใหม่
บทที่ 10 ผจญภัยกลางมหาสมุทร
บทที่ 11 ปาฏิหาริย์ของเทพแห่งลิง
ภาคที่ 2: ฝ่าอุปสรรค เพื่อรักและอิสรภาพ
บทที่ 13 เทคโนโลยีล่องหน
บทที่ 14 แหกคุกนรก นครพันธุรัฐ (ครั้งที่ 1)
บทที่ 15 เส้นทางที่พลัดพราก
บทที่ 16 เมืองกาญจนา
บทที่ 17 บ้านของย่าทอง
บทที่ 18 วัยรุ่น วัยรัก วัยเรียน
บทที่ 19 ความรัก ความหวัง ยังไม่สิ้น
บทที่ 20 ตามหาเพื่อน
บทที่ 21 แหกคุกนรก นครพันธุรัฐ (ครั้งที่ 2)
ภาคที่ 3: รักนิรันดร์ ฝันเป็นจริง
บทที่ 23 นครรัฐเทพนารา
บทที่ 24 ชีวิตใหม่ ใจกลางมหานคร
บทที่ 25 ชีวิตจัดสรร ณ สันติอรุณ
บทที่ 26 สัมผัสแรก สัมผัสรัก
บทที่ 27 สังข์ทอง รจนา
บทที่ 28 วิกฤตของนครรัฐ
บทที่ 29 กู้วิกฤต
บทที่ 30 ฝันที่เป็นจริง
ปัจฉิมบท -
เพลง ฝ่าอุปสรรค ตามหารักนิรันดร์
|
|
|