ภาคที่ 2
ฝ่าอุปสรรค เพื่อรักและอิสรภาพ
บทที่ 19 ความรัก ความหวัง ยังไม่สิ้น
ตอนที่ 66
เส้นทางรัก โสนน้อย สร้อยมณี
ปีนี้ ย่าทองมีอายุครบ 65 ปี แต่ยังดูไม่แก่ เพราะเป็นคนอารมณ์ดี มองโลกในแง่บวกเสมอ. ส่งผลให้ย่าดูอ่อนกว่าอายุ. บุญกุศล ที่ช่วยคนอื่น อนุเคราะห์ผู้ตกยาก จึงเป็นที่รัก ยำเกรงของคนในย่านนี้.
ระหว่างอาหารค่ำวันนี้, พลายงาม บอกกับ ย่าทอง พวกเขากับเพื่อนๆ จะจัดงานบุญครบรอบวันเกิดให้ย่า.
ใครเป็นคนต้นคิดเรื่องนี้ ?
ผมเองครับ พลายงาม ตอบ.
ย่าทองให้เหตุผลว่า ตั้งแต่เกิดมา ย่าไม่เคยคิดถึงเรื่องพวกนี้หรอก ย่าเห็นเด็กๆ สมัยนี้จัดงานวันเกิดกันแล้ว ก็เศร้าใจ
ทำไมหรือครับ?
หลานรู้ไหม๊? วันที่ลูกเกิดมาดูโลก เป็นวันที่แม่เจ็บปวดแค่ไหน ตอนที่คลอดลูกออกมาน่ะ พวกเด็กสมัยนี้ แทนที่จะคิดทำอะไรให้แม่ เป็นแก่นสารสาระ กลับไปเล่นสนุกคิดถึงแต่ตัวเอง ย่าว่ามันไม่ถูกนะ
แต่นี่ไม่เหมือนกัน ย่า พลายงาม ให้เหตุผล ย่าไม่ได้จัดงานให้ตัวเองสักหน่อย และพวกผมก็ไม่ได้จัดให้ตัวเองเหมือนกัน แต่จะจัดให้ย่า ... คืออย่างงี้ ผมอยากให้คนรุ่นลูกรุ่นหลาน ดูเอาเป็นตัวอย่างว่า การจัดงาน ครบรอบอายุให้ปู่ย่าตายายน่ะ ควรทำ เพื่อแสดงความกตัญญู และเรียนรู้ในสิ่งที่ดีๆ ที่คนรุ่นก่อนสะสมเอาไว้ให้ พวกหลานๆ จะได้สืบทอดต่อยังไงล่ะครับ
ย่าทอง ผงกศีรษะรับ. ขณะที่ โสนน้อย พูดสนับสนุน พลายงาม.
พวกเด็กวัยรุ่น ถ้าได้มาเห็นงานที่พวกเราจัดขึ้น อาจจะเลิกคิดจัดงานวันเกิดให้ตัวเองก็ได้ เพราะมันไม่เหมาะ แทนที่จะจัดให้บุพการีมากกว่า
และอีกอย่างนะ ย่าไม่ต้องทำอะไรเลย ประเดี๋ยวพวกหนู เป็นเจ้าภาพจัดกันเอง เอื้อย สนับสนุนอีกแรง.
สรุปว่า ย่าทอง ไม่กล้าขัดศรัทธา และความหวังดีของพวกหลานๆ. ยอมให้จัดงาน ครบรอบอายุของตัวเอง. แต่ในใจลึกๆ แล้ว ก็อดภูมิใจพวกหลานๆ ไม่ได้. มิเสียแรง ที่อบรมเลี้ยงดูพวกเขา มาเป็นอย่างดี และก็แน่ใจว่า อนาคตข้างหน้า จะฝากชีวิตไว้กับพวกเขาได้ ในวัยไม้ใกล้ฝั่ง.
บริเวณลานหน้าบ้าน กลายเป็นสถานที่จัดงาน. เวทีเตี้ยๆ ถูกสร้างขึ้นง่ายๆ เพื่อใช้เป็นพิธีและกิจกรรม. ภาคเช้า เป็นพิธีสงฆ์ จัดกันบนบ้าน. พลายงาม นิมนต์พระมาเทศน์ และฉันอาหารเช้า. เสร็จแล้ว ให้ย่าทองขึ้นไปนั่งบนเวทีที่จัดไว้ สำหรับสนทนากับแขก ที่มาร่วมแสดงความยินดี.
พวกเด็กๆ ได้จัดบริเวณบ้าน ให้เป็นที่แสดงองค์ความรู้ต่างๆ ที่ ย่าทอง สะสมมา ให้แขกที่มาร่วมงานได้ดูได้ศึกษา และนำเอาไปประยุกต์ใช้. สร้างความพึงพอใจ และความประหลาดใจ ให้แก่แขกที่มาร่วมงานเป็นอย่างมาก. เพราะไม่เคยเห็นมีงานวันเกิดที่ไหน จัดกิจกรรมแบบนี้ให้ดู.
ตอนบ่ายแก่ๆ ของวันงาน แขกบางตาลงไปแล้ว ท่านพ่อเมืองกาญจนา มาอวยพรและแสดงความยินดีแก่ย่าทอง. ตอนหนึ่งของการสนทนา พริ้ง แอบได้ยิน สิ่งที่ ย่าทอง กับท่านพ่อเมืองพูดกันแล้ว รู้สึกเสียใจ, จึงหลบเข้าไปในห้อง. โสนน้อย มัวเพลินกับการพับเก็บเสื้อผ้า ไม่ได้สนใจว่า คนข้างนอกจะคุยอะไรกัน. เห็น พริ้ง เข้ามา นั่งลงแล้วแอบร้องไห้กระซิก, จึงขยับเข้าไปหา. ตั้งแต่มีเรื่องกับลูกกำนันทรง ที่งานวัดดอน, พริ้ง ไม่มีอาการริษยา โสนน้อย เหลืออยู่เลย.
มีเรื่องอะไรกัน พริ้ง?
โสนน้อย ถาม ขณะสบตากับ พริ้ง. แต่คำตอบที่ได้ คือเสียงสนทนาเบาๆ ที่อยู่ข้างนอกห้อง.
ฉันสบายใจขึ้นเยอะ ไม่รู้สึกติดหนี้อะไรอีกแล้ว ที่พ่อพลายงามกับหลานสาวของฉัน จะได้หมั้นกันเสียที นี่เราจะกำหนดพิธีหมั้นกันเมื่อไหร่ดีล่ะ แม่ทอง
พริ้ง ทนฟังไม่ได้ ร้องไห้ออกมาเบาๆ. โสนน้อย เข้าไปโอบกอดเพื่อน แต่เสียงร้องไห้กระซิกของ พริ้ง กลับรุนแรงขึ้น. โสนน้อย ทำใจไม่ถูก รู้สึกสับสนไปหมด. เธอเพิ่งรู้แน่ชัดวันนี้เองว่า พริ้ง ก็รัก พลายงาม ไม่น้อยกว่าที่เธอรู้สึก. ถ้า พลายงาม เลือกที่จะรัก พริ้ง เธอก็คงไม่ต้องคิดมากอย่างวันนี้. เพราะอย่างไรเสีย ย่าก็คงไม่เห็นด้วย ที่จะให้พวกเธอ ไปรักกับหลานชายของตัวเอง ซึ่งอาจมีอนาคตที่ดี ดีกว่าจะมาชอบเด็กที่นำมาชุบเลี้ยง. โอกาสที่เธอจะหลีกทางให้ พริ้ง ก็มีทางเป็นไปได้. แต่นี่ย่าได้เลือกทางชีวิต ให้กับ พลายงาม เสียแล้ว, ใครจะกล้าคัดค้าน. แล้วผู้หญิงคนนั้น จะเป็นอย่างไรก็ไม่รู้ เขาจะรักและจริงใจกับ พลายงาม แค่ไหน.
น้ำตาของ พริ้ง ยังไหลไม่หยุด. เธอรู้สึกสงสาร พริ้ง พอๆ กับสงสารตัวเอง. รู้สึกเจ็บลึกๆ ในหัวใจ จนกลั้นน้ำตาไม่อยู่เหมือนกัน.
พ่อเมืองกาญจนา ลากลับ, พลายงาม เดินไปส่งที่รถ. โสนน้อย เห็นย่าพูดกับ พลายงาม ระหว่างเดินขึ้นบ้าน. สังเกตสีหน้าของเขา ดูไม่ดีเลย. เขาคงรู้แล้วว่า ย่ากับพ่อเมืองได้ทำสัญญาอะไรกันไว้แล้ว. สายตาของเขา ประสานกับสายตาของ โสนน้อย ก็ยิ่งสร้างความสับสนให้แก่ทั้งตัวเธอ และ พลายงาม ไม่น้อย.
หลายวันต่อมา ถึงกำหนดเวลา ที่ พลายงาม จะต้องเดินทางไปเรียนหนังสือ ในตัวเมืองกาญจนา. โอกาสที่จะได้กลับมาเยี่ยมบ้าน ก็มีไม่มาก. พลายงาม จึงขลุกอยู่กับ ย่าทอง บนเรือน ตั้งแต่เช้าจนกระทั่งใกล้เพล.
วันนี้ท้องฟ้าไม่โปร่งเหมือนทุกวัน. เมฆก้อนหนา มาชุมนุมกันเต็มแผ่นฟ้าไปหมด. เอื้อย กับ โสนน้อย ช่วย บุญทิ้ง ทำงานที่สวนหลังบ้าน. พริ้ง ช่วยพี่สาว ตกแต่งสวนดอกไม้ที่รั้ว ใกล้ประตูใหญ่. ทุกคนแปลกใจ ที่เห็นรถเก๋งคันสวย วิ่งผ่านประตูใหญ่เข้ามาที่บ้านของย่าทอง.
รถคันนั้น มีคนขับเป็นผู้ชาย และมีหญิงสาวหน้าตาดีผู้หนึ่ง นั่งอยู่ด้านหลัง. ข้างๆ เธอเป็นสตรีวัยกลางคน, คงเป็นพี่เลี้ยงหรือไม่ก็คนติดตาม.
เมื่อก้าวลงจากรถ เธอเป็นเด็กสาววัยแรกรุ่น น่าตาน่ารัก ผิวขาวสะอาด ร่างโปร่ง สวมเสื้อผ้าและกระโปรงสีสว่าง หมวกปีกสีชมพูใบกว้าง และผ้าพันคอสีแดงเลือดนก, ช่วยขับใบหน้าและเรือนร่างให้ดูมีสง่า. เธอต้องเป็นบุตรของพวกผู้ดีแน่ๆ หรือว่า ...
ยายเมี้ยน ผละจากงานครัวออกไปดู แล้วกลับมารายงาน ย่าทอง.
พวกเขามากันแล้ว
ย่าทอง ลุกเดินออกไปต้อนรับแขก ซึ่งกำลังยืนอยู่ที่บันไดบ้าน.
หนูสร้อยมณี พากันขึ้นมาบนเรือนก่อน มะ
แขกทั้งสามคน ที่เพิ่งขึ้นเรือนมาใหม่ ได้รับเชิญเข้าไปนั่ง ในห้องรับแขก. ยายเมี้ยน เห็นว่าคนอื่นๆ มีงานวุ่นๆ กันอยู่ข้างล่าง คงไม่มีเวลามารับแขกแน่ๆ, จึงยกน้ำ และหาอาหารว่าง ออกมาต้อนรับ.
สวัสดีค่ะ คุณย่า
ไหว้พระเถอะลูก .. หนูดูสวยกว่า ที่พ่อเมืองเล่าให้ย่าฟังเสียอีก
ขอบคุณค่ะ
ขอบใจนะ ที่ต้องเหน็ดเหนื่อย และเป็นภาระ มารับพลายงาม ถึงที่บ้าน
ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ หนูเต็มใจอยู่แล้ว ...
สร้อยมณี ยิ้มให้ ย่าทอง ขณะที่ พลายงาม กำลังเดินออกมาจากห้อง. รอยยิ้มของเธอ ดูหวานซึ้งขึ้นอีก เมื่อมองไปที่ พลายงาม. และเมื่อ พลายงาม สบตากับเธอ แววตาของ สร้อยมณี เปลี่ยนไป, ดูเขินอายเล็กน้อย และหลบไปทางอื่น. ใบหน้าที่ข่าวผ่อง เริ่มมีสีแดงเรื่อๆ จน ย่าทอง สังเกตเห็นได้, และยิ้มด้วยความพึงพอใจ และเข้าใจในความรู้สึกของพวกเด็กหนุ่มสาว.
พลายงาม มาคุยกับน้องหน่อย แม่หนูสร้อยมณี เขาอุตส่าห์มารับถึงที่บ้าน
พลายงาม เคยพบ สร้อยมณี มาครั้งหนึ่งแล้ว เมื่อหนก่อน แต่ก็นานเป็นปีแล้ว. ตอนนั้น เธอยังดูเป็นเด็กอยู่เลย. เวลาผ่านไป ไม่คิดว่าเธอจะสวยและน่ารักอย่างนี้. เลือดวัยหนุ่มเริ่มพลุ่งพล่าน แต่ก็ต้องเก็บอาการไว้ให้อยู่ เสน่ห์ในยามนี้ ของ สร้อยมณี ทำให้ พลายงาม ลืมเรื่องราวที่ผ่านมาชั่วขณะ. เขาค่อยๆ เดินและคลานไปนั่งใกล้ๆ ย่าทอง, แต่หางตากลับมองไปที่ สร้อยมณี.
ย่าทอง สังเกตอาการเขินอายของหลานชายแล้ว ถึงกับหัวเราะหึๆ เพราะไม่เคยเห็น ท่าทางเก้งๆ ก้างๆ ของหลานชายมาก่อน.
แต่ก่อนไป จะพาน้องไปเดินดูท้องไร่ท้องนาสักหน่อยก็ได้ ยังพอมีเวลา แต่อย่านานนักนะ ฟ้าฝนมันทำท่าจะตก
พลายงาม พาสร้อยมณี ลงมาข้างล่าง, แนะนำให้เธอรู้จักกับ เอื้อย และ โสนน้อย ซึ่งกำลังทำงานอยู่ที่สวนหลังบ้าน. สร้อยมณี รู้สึกว่าสาวน้อยสองคนนี่ รูปร่างก็สะสวยไม่เบา ถ้าได้รับการขัดผิวแต่งตัวสักหน่อย.
เธอสองคน เป็นเพื่อนเล่นกับพลายงาม มาตั้งแต่เด็กๆ เหรอ? สร้อยมณี เริ่มซักประวัติ เห็นคุณยาย เคยเล่าให้ฟัง
ก็ไม่เชิงหรอกจ้ะ เรื่องมันเยอะน่ะ เรามารู้จักกัน ตอนโตเกือบเป็นผู้ใหญ่แล้ว ... แล้วคุณล่ะ? เอื้อย เป็นฝ่ายถามบ้าง
กับพลายงามเหรอ ก็เหมือนพวกเธอนั่นแหละ สร้อยมณี ตอบ พร้อมกับเดินเอาลำตัว แนบเข้าไปชิด กับ พลายงาม เรารู้จักกัน ตอนพลายงามไปเรียนอยู่กับพระอาจารย์บุญมี ที่วัดหนองคอกไก่ ... ขอบใจพวกเธอมากนะ ที่ช่วยพาพี่พลายงาม มาให้ถึงบ้านคุณย่าน่ะ
โสนน้อย สังเกตว่า คนที่มีอาการร้อนรน รู้สึกไม่สบายใจกว่าใครๆ น่าจะเป็นตัว พลายงาม. เพราะมีสาวสวยแนบอยู่ข้างๆ ไม่ยอมทิ้งห่าง ขณะที่ โสนน้อย ก็ยืนอยู่ตำตา. เป็นอารมณ์รู้สึกเจ็บลึก อยู่ไม่น้อย, เธอนึกถึง พริ้ง ขึ้นมาทันที. นี่ดีนะ ที่ พริ้ง ไม่ได้อยู่ตรงนี้, ไม่อย่างนั้น เธออาจจะควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ก็ได้.
ในสถานการณ์แบบนี้ เอื้อย กลับรู้สึกว่า โสนน้อย ต่างหาก ที่เป็นฝ่ายเก็บความรู้สึกไว้ ได้ดีกว่าใครๆ. ทั้งๆ ที่ในใจก็ปวดร้าวพอๆ กับ พริ้ง. เธอรู้สึกสงสารเพื่อนรัก ขึ้นมาจับใจ. คงไม่มีใคร รับรู้ความรู้สึกในใจของ โสนน้อย ได้ดีเท่ากับเธออีกแล้ว. โสนน้อย เป็นคนที่เก็บความรู้สึกได้เก่ง ไม่มีใครรู้หรอกว่า หัวใจอันบอบบางของเธอ จะรู้สึกเจ็บแค่ไหน ที่เห็นคนที่ตัวเองรัก ยืนเคียงคู่กับสาวงาม ซึ่งเป็นใครที่ไหนก็ไม่รู้ ถูกจับมาแทรกระหว่างกลาง.
สร้อย อยากไปดูต้นข้าวเขียวๆ ที่ตรงโน้น
สร้อยมณี ออดอ้อนรั้งแขน พลายงาม จนดูเกินงามสำหรับเด็กสาว. พลายงาม รีบตัดใจพาออกไป แต่ก็อดไม่ได้ ที่จะหันหลังกลับไปมอง โสนน้อย ด้วยหางตาที่มีแววเศร้ามากกว่ายินดี. เขารู้สึกหดหู่ขึ้นมาทันที เมื่อเห็น โสนน้อย กำลังเบือนหน้าหลบไป. พลายงาม รู้ดีว่า เธอรู้สึกอย่างไร กับเหตุการณ์เมื่อครู่. พลายงาม คิดไว้แล้วว่า อาจจะมีสักวันหนึ่ง ที่ต้องมาเจอภาวะกดดันแบบนี้.
เขาเดินไปโดยไม่ใส่ใจว่า สร้อยมณี จะชวนคุยเรื่องอะไร. ในใจของเขา รู้สึกสับสนตลอดเวลา. สร้อยมณี คือคนที่ย่าหมั้นหมาย ส่วน โสนน้อย เป็นทั้งเพื่อนรัก ที่มากกว่าความเป็นเพื่อน. แล้วยังมี พริ้ง อีกคน ยิ่งเป็นคนที่น่าสงสารที่สุด.
พลายงาม กับ สร้อยมณี พากันเดินบนคันนา ดูบรรยาศท้องทุ่งเขียวขจี อยู่พักใหญ่. ท้องฟ้าเริ่มมืดคลื้มมาเร็วกว่าปกติ, แต่ สร้อยมณี ก็ยังอ้อยอิ่ง เพลิดเพลินชวน พลายงาม เดินไปเรื่อยๆ. กระแสลม เริ่มพัดแรงขึ้น, ยอดต้นตาล เริ่มโอนเอนตามแรงลม, กังหันลมที่ บุญทิ้ง ทำไว้ ก็หมุนเร็วขึ้น. ทุกอย่าง เหมือนกับพร้อมใจกัน เร่งเวลาให้เร็วขึ้น.
พลายงาม แหงนหน้ามองท้องฟ้าที่มืดดำ, สายฟ้าแลบไกลๆ สักพัก เสียงฟ้าร้องก็ตามมา. เป็นสัญญาณบอกว่า ต้องรีบหาที่กำบังโดยเร็ว. พลายงาม คว้ามือ สร้อยมณี ให้รีบเดินไปให้ถึงกระท่อมหลังน้อย ที่อยู่ข้างหน้า ห่างออกไปไม่ไกล. แต่ช้าไป ฝนเริ่มลงเม็ด เปาะแปะ ๆ. เม็ดฝน เริ่มหนาขึ้น.
หนูสร้อยมณี จะเป็นอะไรไหม๊ ? หญิงพี่เลี้ยง นั่งกระสับกระส่ายอยู่บนเรือนใหญ่ รำพึงกับตัวเอง.
เธอและคนขับรถ รู้สึกเป็นห่วง สร้อยมณี ขึ้นมาทันที. แต่ ย่าทอง กลับรู้สึกเฉยๆ. เพราะฝนฟ้าตามชนบท มันก็ตกของมันอย่างนี้ มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว. ย่าทอง จึงพูดปลอบใจ ให้หญิงพี่เลี้ยงและคนขับรถ สบายใจ.
คนที่หลบฝนทันก็หลบไป ส่วนคนที่หลบไม่ทัน ก็คิดเสียว่า เทวดารดน้ำให้พร ... ไม่ต้องเป็นห่วง พวกหนุ่มๆ สาวๆ หรอก ประเดี๋ยวพวกเขาก็มา
พลายงาม กับ สร้อยมณี พาร่างอันเปียกปอน ชุ่มโชกไปด้วยน้ำฝน มาหลบฝนชั่วคราว ที่ชายคาบ้านดิน ในสวนสมุนไพรหลังบ้าน. แต่ไม่ได้ทำให้สองหนุ่มสาวแรกรุ่น รู้สึกตกใจหรือเป็นกังวลแต่อย่างใด พวกเขากลับรู้สึกสนุกตื่นเต้น ที่ได้เผชิญกับฝนและลมหนาว. ชั่งเป็นห้วงเวลาอิสระ และเป็นใจ สำหรับโลกของหนุ่มสาว ที่มีเพียงเขาสองคน.
สร้อยมณี ถือโอกาสเอนกาย แนบกับอกของ พลายงาม เพื่อคลายหนาว โดยที่พวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ำไปว่า มีคนที่เป็นห่วง แอบรอเขาอยู่ใกล้ๆ.
พริ้ง ค่อยๆ โผล่หน้าออกมา จากชายคาบ้านดินอีกฟากหนึ่ง. สร้อยมณี เห็นเข้า รีบผละออก ให้ห่างจากอกของ พลายงาม นิดหนึ่ง. พริ้ง ยื่นร่มคันใหญ่ส่งให้ ด้วยสายตาที่มุ่งมั่น ปนกับความเศร้า. แต่ พลายงาม อ่านไม่ออกว่า พริ้ง คิดอะไรในตอนนี้. รู้แต่ว่า นี่คือความหวังดี ที่เขาควรจะรับไว้ก่อน เรื่องอื่น ค่อยพูดค่อยอธิบายกันทีหลัง.
เมื่อฝนหยุดตกได้พักใหญ่ ก็บ่ายมากแล้ว. พลายงาม ยังพอมีเวลาที่จะอาบน้ำ ผัดเปลี่ยนเสื้อผ้า และจัดข้าวของขึ้นรถ.
ก่อนออกเดินทาง ย่าทอง รู้ความในใจของหลานชายดี, คิดว่า เขาอาจจะยังสับสนตัวเองอยู่ แต่อีกไม่นานก็คงจะหาย. นางต้องคอยกำชับ ให้หลานชายเห็นว่า ต่อไปการดำเนินชีวิตของเขา จะไม่ใช่เกมเล่นขายของ เหมือนตอนเด็กๆ อีกแล้ว.
ไปอยู่ที่โน่น ตั้งใจเรียน และเรียนให้สำเร็จ อย่างที่ย่าหวังไว้นะลูก เพื่อวงศ์ตระกูลของเรา ... ย่าเข้าใจความรู้สึกของหลานดี ไม่ต้องคิดอะไรมาก โยนความคิดแบบเด็กๆ ทิ้งไปเสีย ถึงยังไง ย่าก็ได้หมั้นหมาย สร้อยมณี ให้กับหลานแล้ว มันเป็นเรื่องของผู้ใหญ่ในวงศ์ตระกูล ย่าไม่ได้คิดคนเดียว
หมายความว่า ผมไม่มีทางเลือกเลยใช่ไหม๊? ย่า
ย่าทอง พยักหน้า แล้วโอบกอดหลานชายไว้แน่น.
ย่ามีหลานชายเพียงคนเดียว ที่เป็นความหวัง ในวงศ์ตระกูลของเรา เสร็จจากการเรียน ย่าจะให้บวชก่อน แล้วจึงค่อยคิดเรื่องแต่งงาน
ครับย่า พลายงามตอบย่า ทั้งๆ ที่ยังสับสนและไม่แน่ใจตนเอง.
ไปเถอะ ประเดี๋ยว พวกเขาจะรอนาน
ปัญหาความรักของหนุ่มสาว ที่มีคนอื่นเข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วย เกินสองคน ย่อมก่อปัญหาให้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้. ปราชญ์ ท่านหนึ่ง จึงได้บรรยายถึง อนุภาพของความรักหลากหลายแง่มุม ไว้อย่างน่าฟัง.
รัก คือ ความคิดถึง
รัก คือ ความหึงหวง
รัก คือ ความหลอกลวง
รัก คือ ห่วงคล้องใจ
ล้วนรัก ในโลก โลกีย์
มักพา ชีวี หลงใหล
ล่อลวง ห่วงหา อาลัย
พึงใจ แค่เสี้ยว อารมณ์
รักใด ไม่เท่า รักแท้
คือรัก ของแม่ ฉาบฉม
เป็นรัก พิสุทธิ์ ดุจพรหม
ก้มกราบ ซาบซึ้ง ตรึงใจ
สารบัญ / ตอนที่
ปฐมบท -
ภาคที่ 1: ตามหารัก อุปสรรคไม่ท้อ
บทที่ 1 ต้นเหตุของเรื่องราว
(1) ละครชีวิตแห่งนครวิชัยยศ (ตอนที่ 1/105)
(2) รัก ริษยา อาฆาต อำนาจมัวเมา (ตอนที่ 2/105)
(3) อำลาที่ขมขื่น (ตอนที่ 3/105)
บทที่ 2 สังข์ เอื้อย โสนน้อย
(1) อดีตที่เติบโต (ตอนที่ 4/105)
(2) เพื่อนใหม่ผู้น่าสงสาร (ตอนที่ 5/105)
(3) จินตนาการ นิทาน ความฝัน (ตอนที่ 6/105)
บทที่ 3 วันสังหาร
(1) ชีวิตที่โหยหา (ตอนที่ 7/105)
(2) พินัยกรรมริษยา (ตอนที่ 8/105)
(3) คำสั่งลับ (ตอนที่ 9/105)
บทที่ 4 ชีวิตใหม่กลางภูผา
(1) ภาระใหม่ของนาเคนทร์ (ตอนที่ 10/105)
(2) ความลี้ลับของป่า (ตอนที่ 11/105)
(3) บทเรียนชีวิต (ตอนที่ 12/105)
(4) เวทกล มนตร์สู้ปีศาจ (ตอนที่ 13/105)
(5) ส่งเด็กกลับบ้าน (ตอนที่ 14/105)
บทที่ 5 ภูติร้ายในป่ามรณะ
(1) ประตูมายาแห่งป่า (ตอนที่ 15/105)
(2) ภาพลวงตา (ตอนที่ 16/105)
(3) กลลวงปีศาจ (ตอนที่ 17/105)
(4) หุบผาหมอก (ตอนที่ 18/105)
บทที่ 6 ประตูเวลาที่เรือนปีศาจ
(1) การมาเยือน ของมนุษย์นอกจักรวาล (ตอนที่ 19/105)
(2) ประตูเวลา ของพวกเอเลี่ยน (ตอนที่ 20/105)
บทที่ 7 หนอนทะเลทราย
(1) สู่ทะเลทราย (ตอนที่ 21/105)
(2) หนอนยักษ์ มฤตยูใต้ดิน (ตอนที่ 22/105)
บทที่ 8 หลุมดำดูดเวลา และการตามล่าของมนุษย์นอกจักรวาล
(1) หมู่บ้านไร้เวลา (ตอนที่ 23/105)
(2) จุดจบของพวกเอเลี่ยน (ตอนที่ 24/105)
บทที่ 9 พบเพื่อนใหม่
(1) สองพี่น้องชาวเล (ตอนที่ 25/105)
(2) ปริศนาเฒ่าทะเล (ตอนที่ 26/105)
(3) ความลับ (ตอนที่ 27/105)
(4) แผนเดินทาง (ตอนที่ 28/105)
(5) บทเรียนบนเรือรบ (ตอนที่ 29/105)
บทที่ 10 ผจญภัยกลางมหาสมุทร
(1) เขตย้อนเวลา (ตอนที่ 30/105)
(2) บนเรือโจรสลัด (ตอนที่ 31/105)
(3) ผีเสื้อสมุทร และหมึกยักษ์ (ตอนที่ 32/105)
(4) เกาะร้าง (ตอนที่ 33/105)
(5) นิมิตแห่งตำนานสายฟ้าอสูร (ตอนที่ 34/105)
บทที่ 11 ปาฏิหาริย์ของเทพแห่งลิง
(1) อาวุธมีเจ้าของ (ตอนที่ 35/105)
(2) ปาฏิหาริย์ลิงเผือก (ตอนที่ 36/105)
(3) ปริศนาคำทำนาย (ตอนที่ 37/105)
(4) อากาศยานช่วยชีพ (ตอนที่ 38/105)
(5) อวสานเกาะร้าง (ตอนที่ 39/105)
ภาคที่ 2: ฝ่าอุปสรรค เพื่อรักและอิสรภาพ
บทที่ 12 นครพันธุรัฐ เมืองคนทาส
(1) เชลย (ตอนที่ 40/105)
(2) ทาสใหม่ (ตอนที่ 41/105)
(3) นายหญิง เจ้าแห่งนครพันธุรัฐ (ตอนที่ 42/105)
(4) สถานภาพใหม่ของสังข์ (ตอนที่ 43/105)
(5) ความลับของนาเคนทร์ (ตอนที่ 44/105)
บทที่ 13 เทคโนโลยีล่องหน
(1) ห้องลับของนายหญิง (ตอนที่ 45/105)
(2) นวัตกรรมการอำพราง (ตอนที่ 46/105)
(3) เสน่ห์แห่งอำนาจ (ตอนที่ 47/105)
(4) ความลับที่ต่อรองกันได้ (ตอนที่ 48/105)
บทที่ 14 แหกคุกนรก นครพันธุรัฐ (ครั้งที่ 1)
(1) แผนหลบหนี (ตอนที่ 49/105)
(2) ประตูแห่งอิสรภาพ (ตอนที่ 50/105)
(3) หนี (ตอนที่ 51/105)
บทที่ 15 เส้นทางที่พลัดพราก
(1) หมู่บ้านมนุษย์กินคน (ตอนที่ 52/105)
(2) พลายงาม เพื่อนร่วมทางคนใหม่ (ตอนที่ 53/105)
(3) นางพิม (ตอนที่ 54/105)
(4) เปลี่ยนร่างอำพรางหนี (ตอนที่ 55/105)
บทที่ 16 เมืองกาญจนา
(1) วัดส้ม เมืองกาญจนา (ตอนที่ 56/105)
(2) ธัมมะกับชีวิต (ตอนที่ 57/105)
(3) ไปพบย่าทอง (ตอนที่ 58/105)
บทที่ 17 บ้านของย่าทอง
(1) สายสัมพันธ์ย่าหลาน (ตอนที่ 59/105)
(2) ความสุขในเรือนทอง (ตอนที่ 60/105)
(3) ความสุข ความพอเพียง (ตอนที่ 61/105)
บทที่ 18 วัยรุ่น วัยรัก วัยเรียน
(1) วัยรัก วัยเรียน (ตอนที่ 62/105)
(2) ความรักที่ก่อตัว (ตอนที่ 63/105)
(3) แสงสีแห่งชนบทยามค่ำคืน (ตอนที่ 64/105)
(4) เรื่องวุ่นวาย ของวัยรุ่น (ตอนที่ 65/105)
บทที่ 19 ความรัก ความหวัง ยังไม่สิ้น
(1) เส้นทางรัก โสนน้อย สร้อยมณี (ตอนที่ 66/105)
(2) บวชพลายงาม (ตอนที่ 67/105)
(3) ลางบอกเหตุ (ตอนที่ 68/105)
(4) ทางรัก ทางธรรม (ตอนที่ 69/105)
บทที่ 20 ตามหาเพื่อน
(1) ก้าวใหม่ของ นครพันธุรัฐ (ตอนที่ 70/105)
(2) รหัสสื่อสาร 213 ที่ยังจำกันได้ (ตอนที่ 71/105)
(3) นักบินฝึกหัด (ตอนที่ 72/105)
บทที่ 21 แหกคุกนรก นครพันธุรัฐ (ครั้งที่ 2)
(1) เปิดฉากหนี (ตอนที่ 73/105)
(2) ปิดฉากทาสนรก (ตอนที่ 74/105)
ภาคที่ 3: รักนิรันดร์ ฝันเป็นจริง
บทที่ 22 เดินทางไกล ไปตามฝัน
(1) สิงห์ดำ (ตอนที่ 75/105)
(2) เมืองแห่งความฝัน (ตอนที่ 76/105)
บทที่ 23 นครรัฐเทพนารา
(1) นรกบนเมืองสวรรค์ (ตอนที่ 77/105)
(2) สวรรค์ในเมืองนรก (ตอนที่ 78/105)
(3) บทเรียนของแพรวา (ตอนที่ 79/105)
(4) งานเลี้ยงที่มีวันเลิกลา (ตอนที่ 80/105)
บทที่ 24 ชีวิตใหม่ ใจกลางมหานคร
(1) แดนคนเถื่อน (ตอนที่ 81/105)
(2) เพื่อนรัก (ตอนที่ 82/105)
(3) แดนคนดี (ตอนที่ 83/105)
บทที่ 25 ชีวิตจัดสรร ณ สันติอรุณ
(1) สวรรค์ลิขิต (ตอนที่ 84/105)
(2) ชีวิตจัดสรร (ตอนที่ 85/105)
(3) วิถีชีวิต วิถีชุมชน (ตอนที่ 86/105)
(4) คุณครูมือใหม่ (ตอนที่ 87/105)
บทที่ 26 สัมผัสแรก สัมผัสรัก
(1) เบื้องหลังของหญิงสาว (ตอนที่ 88/105)
(2) ประสบการณ์ที่มีค่า ของรจนารินี (ตอนที่ 89/105)
(3) ของสำคัญ ที่ต้องหาให้เจอ (ตอนที่ 90/105)
บทที่ 27 สังข์ทอง รจนา
(1) คืนร่างเดิม (ตอนที่ 91/105)
(2) ชีวิตใหม่ (ตอนที่ 92/105)
(3) ความหลัง ความรัก (ตอนที่ 93/105)
บทที่ 28 วิกฤตของนครรัฐ
(1) ปัญหาที่ยังตีบตัน (ตอนที่ 94/105)
(2) ตามหาคำตอบ (ตอนที่ 95/105)
(3) นักเล่านิทาน (ตอนที่ 96/105)
บทที่ 29 กู้วิกฤต
(1) สันติอรุณโมเดล (ตอนที่ 97/105)
(2) แผนกู้วิกฤต (ตอนที่ 98/105)
(3) วิกฤตรัก (ตอนที่ 99/105)
บทที่ 30 ฝันที่เป็นจริง
(1) แต่งกับงาน (ตอนที่ 100/105)
(2) การสังหารท่านผู้นำ (ตอนที่ 101/105)
(3) อำนาจใหม่ (ตอนที่ 102/105)
(4) พ่อแม่บุญธรรม (ตอนที่ 103/105)
(5) ฝันเป็นจริง (ตอนที่ 104/105)
ปัจฉิมบท -
งานเลี้ยง ย่อมมีวันเลิกลา
(ตอนที่ 105/105 ปัจฉิมบท)
เพลง ฝ่าอุปสรรค ตามหารักนิรันดร์
ฝ่าอุปสรรค ตามหารักนิรันดร์
เฝ้าใฝ่ฝัน ขอให้เป็นจริง
ความรัก ความกตัญญู เหนือกว่าทุกสิ่ง
แนบอกแม่อิง อุ่น ไอ รักฝ่าอันตราย สิ่งเลวร้ายนานา
สู้อาสา แม้ยากยิ่งนัก
ความโหดร้าย ริษยา อ่อนล้าเหนื่อยหนัก
ต้องกล้าหาญหัก อุปสรรค สู้ทนภูติป่า อสูรร้าย เหตุการณ์ท้าทายให้สู้
ต้องยืนหยัดอยู่ กอบกู้ หมู่ประชาชน
เพื่อแม่ เพื่อรัก เพื่อความภักดี ต้องทน
ข้าขอผจญ มารร้าย พ่ายแพ้ไปฝ่าอุปสรรค ตามหารักนิรันดร์
คืนฝันวันหวัง ยังอยู่ในใจ
ความรัก ความหวัง คือพลังยิ่งใหญ่
โอ้แม่จ๋า แม่อยู่ไหน ลูกเหนื่อยเหลือเกิน.
SUDIN CHAOHINFA, igoodmedia.net : Administration and Producer
Copyright © 2010-2021 intelligence good media homeschool.
All rights reserved. me@igoodmedia.net